Kıyamet Şiiri - Hikmet Şahan

Ah bu duygu, içimi titretir
Yüreğimi harekete geçirir
Kana adrenalin salıverir
Nedir bu duygu, korku!

Ne hayaletten korkarım,
Ne de savaştan kaçarım.
Fakat bu, cehennem
Tanrı affetsin, edemem!

Kıyamam hasta oğluma,
Kıyamam onun ruhuna,
Edemem, edemem, edemem!
Nedir bu sınav, ey yüce Allah!

İbrahim’in sözünü, getirmedim
Fakat ben, ondan beterini yaptım
Naif bir bedeni, naaşa çevirdim
Günah işledim, acı hissettim…

Asırlar geçse, gözyaşım durmaz
Hayatta kaldıkça, aklım oynamaz
Kimse günahımın boyutunu anlamaz.
Bir katilim, bir caniyim ben…

Ve acı içinde kıvrandım,
Fakat umursamazlık bastı birden
Unuttum her şeyi,
Kıyametin farkına vardım aniden

İnsanlar yem ve su için –
Kardeşini öldürür, bir yaş bile dökmeden.
Oğullar ise, kızlar için –
Analarına, babalarına ihanette bulunur.

Kardeşlik nedir, unutuldu
Temiz aşk nedir, kayboldu
Karşılığında ise,
Sonsuzluk bulundu…

Fakat bu sonsuz hayat,
Neye yarar pis âlemde?
Ne yapar, pisliğin önünde?
Nasıl kanar, bu insanoğlu hep

Nasıl unutur, nasıl kaybeder;
Kendi atasına söver, yeter!
Nasıl bir gurur bu,
Şeytanı yakandan da ötürü!