Kıyama Davet Şiiri - İsmail Uysal

Bazen gönül öyle bir derde düşer
Dolanır sözcükler, dile bulaşır
Civanmertin yolu namerde düşer
Adı lekelenir, dile bulaşır

Hakkı arayana her kapı duvar
Işığı körelten karanlıklar var

Kimsecikler masum değil bu handa
Haraminin iki gözü kervanda
Bilmezler bu yolun ucu zindanda
Kuyunun laneti yola bulaşır

Ya efsun musallat olur ya nazar
Karışır bir anda çarşı ve pazar

Kuzuyu kurtlara yem etti çoban
Kalbe nifak soktu söz ile zeban
Zehrini toprağa zerketti bağban
Bülbülün feryadı güle bulaşır

Kuruttu nehrini dalındaki har
Kardelen açmadan soldu nevbahar

Ben zulüm var iken uykuya küsüm
Allahtan gayrıya rükuya küsüm
El etek öptüren korkuya küsüm
Ağzın necaseti ele bulaşır

Kalp aklın gezdiği yola sitemkar
Bilmem ki ayak mı yol mu günahkar

Ey zalim, bu kervan kalmaz bu yolda
O çocuk bakışı kalır akılda
Soğumaz mazlumun ahı bin yılda
Ateşin ezberi küle bulaşır

Göğe bak, ne diyor yıldızlar, kuşlar
Kıyama kalkacak, secdeden başlar