Kıvılcımdaki Suskun Çıraya

Boyun büktü ay ışığa
Üzüntüsünden bir ırmak bir ırmak oldu yutkunduğu damladan
Itır kokuyorkenki tende teması çiçeğin çığa, çiylere
Yanından geçip cılgaların süyem süyem erkence baharlığından
Yudumlaşmış damlalarında saklı pınarları mavileşen nehir
Soğuk damarlardan sızılı dallar tutmuş
Ki siyahtı hüzün...neyleyimleri şakralarından öperek..
Rüzgarda bir hal vardı
Ki solgun ve sessiz yüzüne dokunmakla kalmamış meylin
Yar....
Her göçüp giden kuşlarda bir hal vardı, bir hal..!
Alev alev gece konaklarını saran yangınılığı gizlinin, yar...
Değişen bir sonsuzluğu alıp yürürcesine göğün kubbesine
Tozuna toprağına yerin senin seyrin
Kırık kapılarında bir hal vardı sana dönük, kendini hozana veren bulutun
Sızılı gelinciğin bahar elleriyle serenserpe her yönde bir hal vardı
Kirmende kervanda öyle bir bağ, ki rengini sürgün harelere dolanmış
Dağlarda bir hal vardı şehri uzaklaşıp adsız çığlıkları kendi koynuna sürükleyen
Aşkı yadeden yürekte bir hal vardı
Bir hal vardı yar bende, sırra düğüm çözünce yürekteki yara
Yar uyanıverdi birden sana doruldu kandil
Kıvılcımlar çakınca suskun çıraya...

Seyfi Karaca.........Nisan / 2009