Kıvı 39 Şiiri - İbrahim Şahin 2

Bölüm 37: Sayvantta İlk Gece – Taşın Üstünde Dirilen Kadın

Yayla gecesi… Gökyüzü yıldız değil, nefesle doluydu. Ve o gece, sayvantın taş duvarları arasında bir kadın, bedenini değil—varlığını uzattı taşa.

Taş buz gibiydi. Ama onun sırtı, karpuz gibi çatlamış bir yazın içinden geçmişti. Yayla yeli püpür püfür eserken, ne bir kapı vardı ne pencere. Ama doğa, onun tenine dua gibi dokunuyordu.

Oksijen öyle yoğundu ki, nefes almak değil, yaşamak bile fazlaydı. Ve o an, ne erkek gerekirdi, ne başka bir sıcaklık. Çünkü yel, onun kuşunu okşuyordu.

Kadın gözlerini kapattı. Taşın soğuğu, içindeki yangını dengeledi. Ve o gece, ne bir çığlık atıldı, ne bir kelime söylendi. Ama sabah olduğunda, sayvantın taşına şu cümle kazınmıştı:

“Ben burada bedenimi değil, kendi kendime yetmeyi yaşadım.”