Kıtlık İnsanda Şiiri - Utku Demir

derin uçurumlar var yerle gök arasında
dolaşır dağlar etrafında kıvrım kıvrım
kimbilir aynı yerden değiliz hepimiz
daha da dipten izler duygulara karışmış
hastalıklı selamlar verilir yukarıya
yüzeysel yaşayışın yıkan davranışları
özdeki rüzgarlar yollanır tekneyle
ıssız okyanuslara doğru kaçak ruhlar

yanıltmacalar içinde dönüyor herkes
birbirleri etrafında tozlu bir oyun
çamura batıp çıktıkça türeyen benzerler
arasında umulmadık doğan güneş
ısıtır içimizi bitmeyen gözyaşlarımızla
küllerimizden alevlendik sönmek üzereyken
her seferinde kurtuluyoruz döngüden
ama artık pıhtılaşmış bir yorgunluk var
egemen olmuş tutmayan ellere

hayat her yanının değişen kabarıklığında
kimilerine göre dümdüz kazanmaktan ibaret
onlara bütün sesler aynı,hep karanlık
görünmeyenlerin diyarında bundan çekilir perdeler
harfler bir bir eksilir sözcüklerden
sırdır acı veren kayıplar varlıklarda
sayısız kovalar boşalır ateşlere bir ömür
ne fayda bine birsiniz her an
nefesler tükenir sevgi dahi kirletilmiş
bağışıklık kazanılmış yalan dolana
ağıtlar iki dakikada unutulur olmuş
daha sık duyulmakta istasyonlarda gonglar
gidenler bizlerden, camlardan bedenleri sarkmış
gelen ise çaresiz onlara katılacak
eğilip bakmadılar korkaklıklarında
düşen içi dolu saydam tanecikler
giden kadar geleneydi,lekesizdi

şu boyutsuz ne yediği belirsiz hayatta
bir damla yaratabilmeli düşlerden
keskin vurmalı gerçeklerin soluksuzluğuna
direnmeli pislikle dolmuş düşüncelere
ve olmalı hüzün limanında canlı bir ses
ki yaşayabilelim kıtlık yayılırken
tek tük de olsa yolumuzda geride kalanlar
onlara kalbin mucizevi gücünü anımsatalım