Kitap Okuduğum Yer Gözlerin

“Qui scribit, bis legit”

Yazmak tenine şiir, dokunmak sayılır.
Ellerim sarılır kaleme sımsıkı;
Şair olacağım gözlerine bakıp.
İris, damarlaşır dökülüp ormandan,
Lüzumsuz bütün baltalar senden kaçar.

Gözükme başkalarına, gölgenle bile.
Ömür bitmeden ister ki yüzüne doysun.
Zamansız göçerse ceylan sürüsü
Lanet çözülsün, yavruları su bulsun.
En derininde bir ormanın, ev arıyorum:
Rengi yeşilin sınırında bir çift göz.
İsmi titretiyor yaprakları esen poyrazla,
Nergis biriktiriyor elime bakışlarıyla.

Ayinlerden sakınıp tek dileğimi,
Şeytanın kesik kulağına fısıldadım.
Kimse duymasın sesini, sesine şiirler yazdım.

Bahçesi gönlümün, sayısız fidan vadediyor.
Azınlık aşklar “var” sayılma arzusunda.
Harende parlayan ışık yıldıza benziyor...
Çare aranmalı kurtarmak adına karanlığı!
Eşsiz bir uzay daha var, sırf sana ait;
Sonsuz evren içinde başkaldırıyor Güneş’e
İradesi olan her gezegenin uydusu sabit sana.

Gaia ve Silvanus faniliğini kıskanıyor;
Ölümle adını birleştiriyor kitaplar.
Nasıl yaratmadan anlama bürüdün her şeyi?
Lambalar sarıya çalmıyor benim sokağımda.
Üstümdeki semaya komşu bir yurt arıyorum, sırf ağaçtan.
Mevsimler söküp atamıyor hiçbir zaman rengini. Gördüm!
Üşütünce yanaklarını, rengini soldurma çabasıyla yağan kar;
Nergislerle doluydu elim, (gök)yüzünü çiçekle örttüm.