Kitap Dilencisi Şiiri - Adnan Yeşiltaş

Babası dört gözle bekledi onu,
Doğmadan konulmuştu adı Ali'nin.
“Nur topu gibi maşallah, bir oğlun oldu.”
Babacığı şükürler ederek doğruldu.

Anacığının beklediği güneş doğmuştu,
Bütün dünyalar onun olmuştu.
Sevgilerinin en tatlı meyvesi,
Artık en kıymetlileri Ali'ydi.

Selvi boylu Ali serpildi hayata,
Kıyamıyorlardı ona bakmaya,
Ali öylesine saygılıydı anaya babaya,
Bütün kazandıkları Aliyi okutmaya.

Biricik Ali başarılıydı,okuyordu.
Etrafına çok iyi örnek oluyordu.
Aynı zamanda çalışıyordu,
Aliyi tanıyan herkes gurur duyuyordu.

Okul daha bitmeden Ali iş insanıydı.
Canını dişine takıyor,
Tuttuğunu koparıyordu.
Ali tam bir fırtınaydı.

Onu doğuranı,
Ona destek olanı,
Üstünde emeği olan herkesi
Ali unutmamıştı, vefa abidesiydi.

Ali tanıdığı herkese yardım etti
Vefayı,merhameti lüzumundan fazla hissetti,
Yıllar içinde,
Bütün sermayesini bu yüzden tüketti.
Ali kıyıya vurmuş balıklar gibi titredi,
İş dünyasını kahrederek terk etti.

Ne anacığı hayattaydı,ne babacığı…
Tepeden tırnağa yaşıyordu yalnızlığı…
Sevdikleri,birikimleri hatta yoktu evi.
Sokaklar acımasız bir meskendi.

Ali eğitimli,
Ali gururluydu.
Ali kimseden hiçbir şey isteyemezdi.
Ali dilenemezdi.

Yazdığı kitapları aldı yanına,
Serdi kaldırımın koynuna.
Kitaplar Ali’ye bakıyordu, Ali kitaplarına…
“Kitaplarımdan alır mısınız?”dedi.
Utana sıkıla…

Ali’ye sokuldum,hatırını sordum.
Şair olduğumu öğrenince sevindi,
Bütün geçmişini iki cümle ile özetledi.

“Şair gördüğün gibi
Ali artık kitap dilencisi.”

Kitaplarını aldım,
Manevi yarasını biraz olsun sardım.
Beşiktaş'a kadar yürüdüm,
Her adımda kanadım da kanadım.

Yandım bugün Acar Ali’ye,
Ali gibilere…
Tutunarak yürüdüm yine,
Yüreği kanayan şiirlere…