KiTaP...! Şiiri - Gönül Kadın Dildar

Bu gün;

Kırık bir pencereden giren, kaçak gün ışığı ile sevişen,
belki hiç okunmamış, belki de okunmuş ama anlaşılamamış,
gözgezdirilmiş, sıradan bir kitap olduğumu hissettim

Zamanın tozlu raflarında zevkle danseden sorumsuz, sorunlu rüzgara bıraktım sararmış, silikleşmiş sahifelerimi.

4,13,32,50... derken, bir bir fısıldadı içimdeki yaşanmışlığı, salına salına geçen yeni doğmuş anlara.

Kimi sahifede, rüzgarın uğultusu silgi olsun,
Kimi satırda kum taneleri savrulsun, gırtlağını tıkasın dedikoducu esintinin.
Kimseler duymasın (daha dürüsteçe mi istiyorsunuz, evet BEN duymayayım) okuduklarını istedim...

Oysa hiç biri olmadı.

Yankılandı her bir harf deniz kabuklarının salyangozunda.
Arzdan üzerime döküldü, kırık dökük.
Hepsini yalanladım, savundum, yanlış yazılmış öyle değildi ..diye bağırdım.
Yağmur ağladı o satırlarda, deniz çöl oldu balıklara da...
Bir tek yazılar silinmedi, değişmedi .
Kaçamamıştı harfler eskimiş ve yorgun sahifelerimden. Yer değişememişlerdi anlattıklarımla.
Hepsi asılı kalmıştı geçmiş zamanda. Boyunları bükük, gözleri yaşlı, süklüm püklüm.
Sadece, tekrar tekrar yaşamıştı her bir satır kendini.

Siyahlar giymiş her anı, gaddarca dokunmuştu parşomenime, çizmişti en derin çizgisini mürekkebini tüketircesine.
Kimi zaman da bir kuştüyü olup, gıdıklamıştı uçuşan ayracımı. Boynunu muzipçe eğdirip oradan oraya sürüklemek istercesine.

Mutlu harflerimi yakalayamamıştı çaresiz rüzgar.Kahkahaları bastırmıştı uğultusunu ve gidip omuzlarına konmaya kalkışmışlardı kendilerini yazdıranların.

Açılmıştı ya kapak bir kere. Her harf sahibine ulaşmaya çalışıyordu edepsizce.Eteklerine dolanarak ya da nefesinde kükreyerek, aralanan kapıdan giren meraklı rüzgarın.

Dengesini kaybetti, bir an deli esti merakından.

Geçmişin raflarındaki tüm kitapları düşürdü, üzerinden kaydığı an çizgisine .

Bir harf cümbüşüne döndü ortalık. Ne çok tanıdık duygu vardı, tanınmamış isimlerde.

Üzüntüler saçıldı yerlere sırılsıklam, yapış yapış oldu an.

Mutlu anlar ise, sımsıkı sarılmışlardı birlerine. O kadar azdılar ve hafiftiler ki, ayakları kayıyordu.

Ve korktu, kasırgaya dönüşmüş sorumsuz rüzgar. Yazılmış onca yazının öfkesi... mutluluğu ile başa çıkamamaktan, .

Sustu...
Pustu...
Dinginleşti...

Yavaşça süzülüp yaşama karıştı, kaçak girdiği kapının eşiğinden.
Kitapların kapakları kapandı.
Harfler; eskimiş yayları gıcırdayan yataklarına geri dönüp, sararmış yorganlarını üzerlerine çektiler.
Yazılmış Son sahifem, gitmekte olan esintinin ayak sesi ile çevrilip kapandı.
Duygular sessizliğe gömüldü.

...........

İşte o an anladım ki...!

Yazılacak sahifesi biten her kitabın; parlak yaşamının eskimiş cilt kapağında, son anda

bir el / bir nefes dolaşıyor.

Çoğu zaman;
Gülümseyerek kaldırıyor toza mahkum bir rafa, yüzlerce kader arkadaşının arasına.
Ya da bir damla gözyaşı düşürüyor, tahta kutusuna, taze toprağına yaşanmışlıklardan. .
Gülümsettiklerinle gülümsüyor, ağlattıklarınla ağlıyorsun her satırında.
Değerini bilemediğin gün ışığına hasret, kuytu odanda...

Milyonda bir de...
Yağmurla serinliyor, gün ışığında ısınıyorsun, Sana değmiş her bir seven gözün, iyi anılarınla dolu ağlarında.Her harfinin üzerinden geçiliyor silinmeye başladığın anlarda.

Kısacası ölümsüzleşiyorsun yazılarınla.

.

Harf ve konu seçimi senin.

Mürekkep mi? :)))
Gönül dilin , Gönül dilleri !

.Kendi kendini yazan ve yazdıran bir kitapsın.

İstesen de... istemesen de...

.

Neşe Dildar. 10.08.2011 Milyonda birlerim için mutluyum :)))