Kıt aklına yandığım. Şiiri - Kadri Atmaca

kıt aklına yandığım
gafı yaptı yapmasına da
hokkası çok mu çok ağırdı
içimi yerinden oynatırken cümleleri
ne alçaksın sen desem mi
diye düşündüm bir an
ve özüne buladım tüm dediklerini
bir tuhaftı yüzü acep utandı mı
yutkundu bir anda sözlerini
yüreği hasutluktan ayrık kalınca

ki cürümüne düşerken ar ve edebin kanadı
kalıbı dardı bir türlü de üstüne uymadı

donuklukta baka kaldı gözlerime
hiç yüz bulamadı hayattan herhalde ki
aklı yerli yerinde de değildi
yer yarılsa da içine girer miydi bilememde
öz hışımları göğsüne çarparken
uçurum dibini görmüşçesine bir çarpıklık vardı

ruhu havalandıran bir titretiş
ve içinde kış kıyamet lodosu
soluk gidici
yüksek tansiyonlu baş dönüşündeydi bedeni
boşluğunda da bir sancı
irkilirsiniz o canavar varı yüzü görünce
neden yaptıysa yaptı
bir ah çekti çomağını sokarken böğrüne

ve seni şerrin kadar uzak tuttum kendime
aklına yandığım

bir an yine geçirdim aklımdan
insan yedide girdiği yoldan hiç çıkmaz diye
saçma gelebilir ama düzlemi karışıktır bunların
biteviye

hani düş fıtrata ve niyete bağlıdır ya
ve içbükeyine göre şekil alır ya sözler dudaklarda
durup da durduk yerde
başınız da belaya girercektir en sonunda

bir şeyler diyecekmiş gibi burdu dudaklarını
sonrası mı yutkundu
beş para etmezdi ya aklından geçenler

ve sonra
-dedi ki daha nasıl kaybolunabilir ki ortadan
-söylesene be Allah aşkına
önce git de sen iyice bir ağzını yıka
sonra tüm içinin içine dek nefsini de
-boşuna olur onca emek diyerek sustu bir müddet daha

dedim ki
bir tek kurtuluş yolu kaldı sana elbette ki
adam olman mükünse
senin ancak yeniden doğman gerekir
eğer şu anda ki tıynetin yine musallat olmaz ise

aklına yandığım
o zihnin bu kez aldı mı bari...

(14.10.2018) AZAP...