Kıssa Şiir- Kapıya Çakılan Çiviler

Bir zamanlar bir adamın.
Sabırsız ve çok sinirli,
Öfkeli bir oğlu varmış.
Birisi bir şey söylese,
Hemen kalbini kırarmış.
Babası bu vaziyete,
Üzülür ve çok kızarmış.

Bir gün demiş evladına
“Sen öfkelendiğin anda,
Birini incittiğinde,
Şu kapıya bir çivi çak.”
Oğlu denileni yapmış.
Sabrını kaybettiğinde.
Kapıya bir çivi çakmış.
Sabah, akşam tak, tak, tak, tak.
Birinin kalbini kırdı,
Bir çivi çakmış. Tak, tak, tak
Bir kaç gün geçtikten sonra.
Babasına şunu demiş:
“Kapıda hiç yer kalmadı,
Görmek istersen bir bak! ”

Haftalar ilerledikçe.
Sabretmesini öğrenmiş.
Babası da evladına:
“Sabrettiği her durumda,
Bir tane çivi sök demiş.”
Sökmüş ama çivileri,
Kapıda kalmış izleri.

Kıssadan Hisse:
GÖNÜL KIRMA

Konuşurken iyi düşün.
Sözünün olma esiri.
Yaydan çıkmış bir ok gibi.
Atılan ok gelmez geri.

Düşünmeden ettiğin söz,
Yüreğini kanatmıştır.
Zehirlenmiş bir ok gibi.
Onun kalbine batmıştır.

Mazlum olanın duası
Göklere çıkmış gibidir.
“Gönülleri kıran kişi,
Kâbe’yi yıkmış gibidir.

İnsanlarla iyi geçin.
Hiç kimseye düşman olma.
Belki sonra dost olursun.
Yaptığına pişman olma.

Kırma kimsenin kalbini.
Yapamazsın tamirini.
Dil yarası derin olur.
Silemezsin izlerini.