Kısrağın Göz yaşları Şiiri - Atalay Yağmur

Deyyus bir figandır şiir.
Kendini sokan akrep misali.
Mey’us bir ırmaktır şair.
Hep yukarı, hep yukarı akmayı deneyen.
Çölü saran bulut olmak ister şair.
Şehre yağmaktan vaz geçmek istemez şiir.
Netekim çölün kaderi susuzlukken, şehrin alın yazısı yolsuzluktur.
Yol bulmak şairin işiyken, yolları yıkmak şiirin aşıdır.
Ne karnı aç bir şiir, semasında yol alır şehrin,
Ne de şiire doymuş bir şair göbek taşında oturur.
Taht şehrin yüksek tepelerinde ağırlar en şaşaalı sözleri.
Ve en kuytu köşesinde sallar yetim, sefil kimsesizleri.
Göz yaşıyla sulanan çöl,
Denizleri içmekten doymayan şehre nisbet olsun diye bir vaha yeşertir koynunda.
Şehirse idam fermanı asılı olduğu halde boynunda,
Dar ağacında uzun yıllar sallanır da can vermez bir türlü.
Nerdesiniz sözleri tesbih olmuş deniz martıları?
Nerdesiniz gözleri hasretle yunmuş çöl rüzgârları?
Artık kanat çırpamazken ebabil kuşları,
Çölü aşmaya kadir tek şey savaş uçakları.
Eskitilmiş kitapların ak olmayan sayfalarını tarih diye piyasaya sunan sahaf,
Simyacıdan aldığı metalleri altın diye satan sarrafla yarışta ne kadarda mahir.
Öyle çok seher yüklendi ki dişi geceler.
Bir sabahı doğurtacak ebe yoksunluğunda, hep düşük yaptılar.
Bir erkek yalnızlıktı çölün ortasında gözyaşları
Bir türlü aklı salim bir beyne yer bulunamadı şairin kafatasında.
Artık gündüzler utanç duymalı güneşe borçlanmaktan.
Gecelerse vaz geçmeli suçluyu koynunda saklamaktan.
Deyyus bir kısrak haşinliğinde şahlanmalı gecenin yıldızları,
Hep İsa doğurmalı şehrin bakire kızları.