Kıskanmak Şiiri - Alican Cullaz

Benim olanın yanına eğiliyor ellerin sözlerinin, gölgesi
Benim gölgemin kumanyası yas tutuyor
Üstüme basıyor gözlerin, melankolik histeri çöküyor hislerime
Benim içimden uğurlanıyor seni kıskanmanın treni
Benim cehennemim; kalbimde, tenha kalmış yerlerde açmaya çalışan çiçekler ve çamurlu izleri
Beni harlar sana bakarken başkalarının gözleri...

​Kıskançlığın gölgesi kısaldıkça, çıplak kalan benim kimsesizliğimdir.
Gölgesine bile şükürle bakarım sensizliğin.
Güneş gölgeye ulaşmaya çalıştıkça, arada kalan bir settir seni anmamın gölgesi.
Kalbim bana ait ama gölgesi kimin?
Gözlerine batar Güneş, gözkapaklarına gölgesi indikçe hüzün akşamlarının.
Herkesin "akşam oldu" diye çağrılıp, benim ortada kimsesiz kalmam...
Ve beni kimsenin çağırmaması; bu neden benim?
​Bir yufka ekmekle kandırılmayı bekleyen yüreğim,
Kendini kandırmak için katık olan peynirli ümitlerim.
Çöktüm kaldım bu meydanda;
Ağlayarak, kuru bir yufkayı eziyor dişlerim