Kıskanırdım Şiiri - Özlem Şahin

Sana dokunan rüzgârı kıskanırdım.
Bazen saçlarını tel tel ayırışını,
Bazen yüzünü okşayışını,
Bazen dudaklarına dokunuşunu.
Hep kıskanırdım rüzgârı.
Yağmuru da kıskanırdım,
Saçlarını ıslatmasını,
Gerdanından süzülüp akmasını kıskanırdım.
Neden, niçin kıskandığımı bilmeden kıskanırdım.
Saçlarını alan rüzgâra,
Gerdanından süzülen
yağmur damlasına düşman olurdum.
Kendi gözümden, doğadan kıskanırdım.
Oysa
kıskandığım doğanın bir parçasıydın.
Seni görüp de kıskanmamam ne mümkün?
Hep elimden gider,
Rüzgâr alır savurur,
Seni benden koparır diye
Rüzgârlı günlerde yüreğim ağzıma gelirdi.
Gönlümün nadide çiçeğiydin.
Dokunsalar; kırılıp kuruyacakmış gibi görüyordum.
Bazen bir insan olduğunu,
Senin de bir kalbin olduğunu,
Doğanın bir parçası olduğunu unutuyordum