Kıskançlığımın öfkesi

Gülmeye başladı.
Kavramıştı inceliği en ince yerinden
Etraftakiler şaşkındı.
Bakıştılar.
Sonra, şaşırdılar.
Hep birlikte, kahkaha atmaya başladılar.
Gözleri, yaş içinde kalmıştı.

Sanırım akılları başlarına gelmişti.
Durdular.
Durmasıyla beraber, buz gibi bir hava esmişti ortalıkta.
Ne gülen kalmıştı, ne kahkaha atanlar.
Sessizliğe boğulmuştu her yer.
Gözyaşları silindi.
Şaşkın, şaşkın birbirlerine baktılar.

Onları uzaktan, izlemiştim.
Bilmezdim, neşenin kahkahanın bu kadar güzel olduğunu.
Çünkü ben!
Gülmek nedir, bilmeyenlerle büyümüştüm.
Acısını dışa vuramayan, içine gömenlerle büyümüştüm.
İşte bu yüzden!
Dışıma vurmuştu, kıskançlığımın öfkesi.

21 Ocak 2018
Ahmet Yüksel Şanlı er