Kıskanç Ayşe Şiiri - Abbas Paksoy

Kıskanç Ayşe
Çiçeğin, açmadan soldurur.
Kıskançlar, insanı öldürür.
Güzeller, ruhunu güldürür.
Artık, bunları öğren Ayşe.

Gönlünü aç, biraz ferahla.
Gül yüzünü, çürütme ahla.
Hayatın boşa geçer, vahla.
Gel, vaz geç, şu huyundan, Ayşe.

Gönül sever, tüm güzelleri.
Güzel isen, sende gel beri.
Kıskanç insanlar, bir serseri.
Aklını başına al, Ayşe.

Bildiğin, her şeyi konuşma.
Varıp da, çirkine danışma.
Güzelin işine, karışma.
Bırak, gönlünce sevsin Ayşe.

Güzellere bakmak, sevaptır.
Sözüm anlayana, cevaptır.
Güzeli sevmek, pembe bir haptır.
Gönül, dile dolanır, Ayşe.

Temizle artık, şu içini.
Sen de oyna, biraz çin çini.
Herkesin, yarın olur dini.
Kimse, evliya değil, Ayşe.

Paksoy’um, yazar söyler bunu.
Ölümdür, insanların sonu.
Fayda vermez, kıskançlık fonu.
Sen ölün, kalan yaşar, Ayşe.