Kışın Örtüsü Şiiri - Kasım Kobakçı

Gel ahbap, o kışın örtüsü kalktı,
Cümle tabiat, hayata göz açtı.
O çıplak arazi, bu rengi taktı,
Canlanır vadi, bir daha canlanır.
*
Kızların başında, allı yemeni,
Tohumun uykusu, bitti ya hani.
Bu neşenin yoktur, asla nedeni,
Meltemle, filiz yavaşça salınır.
*
Bir çoban kavalı, ufka yaslanır,
Derecik coşkuyla, aktı uslanır.
Her canlı bu seste, durur seslenir,
Gökyüzü masmavi, nurla yıkanır.
*
Sürüler yayıldı, yamaca doğru,
Güneş sıcaklığı, ısıttı bağrı.
Yaradan’a gönüldendir bu çağrı,
Kokulu rüzgar, etrafa yayılır.
*
Çalmalı zurnalar, en ince telden,
Kurtulmalı gönül, o dertli yelden.
Müjdeler gelmeli, uzak bir elden,
Şölende yürekler, bir bir bağlanır.
*
Her bir firez, bin umudun haberi,
Gökçeyurt’un, ne güzeldir seferi.
İşte bu an, emeğin bir değeri,
Ve bütün memleket, böyle anılır.