Kışbeyazı Şiiri - Bülent Şavkın

Unutmuşum kışı,
Lapa lapa yağan karın usta ressamlığını,
Her anı fırça darbeleriyle değiştiren,
Beyazı yaşamla özdeşleştiren...
Birinci fırça ince,
Sık hareketlerle salınırken
Tualde beyaz başlar gülümsemeye.
Kış çelik gibi soğuk,
Beyaz ise donuktur.
Bu soğuk donukluğun gülümsemesi
İnanılmazdır ressamın elinde.
İkinci fırça kalın,
Ağır ağır hareketlidir.
Beyaz çözülür yayılır ortaya
Mavi ve yeşil sırıtır bu olaya
Giderek artarken kar lapa lapa
Yükseklerden iner bir örtü,
Şiir yazılır gibi bir kağıda.
Toprağın örtülür üstü
Uyusun diye, unutulsun diye
Sonra yeni bir fırça gelir
İnce bir nakış gibi işlenir,
Detaylar bir bir belirlenir.
Kimi bir saçağa yuvalanır,
Kimi garibin omzuna
Çatılar beyazlanır, dinlenir.
Yer hareketlenip işlenir.
Ayakizleri, kardanadam ve kadın
Kartoplarıyla dillenir.
Beyaz kalın bir kremadır,
Bu pastada uzak duvarlar.
Figürandır ağaçlarda kuşlar,
Boyunlarda al yeşil atkılar
Eldivenlerse renk renk
İşte bu ahenk
Bitmesin dedirtir insana
Bu fırça darbeleri.
Sakinleşir sokaklar bir bir.
Bozacı seslenir sadece
Gece, çocuklar boza ister
Anneler seslenir camdan
O tirat, herkese inat
Çarpıp saçaklara
Döker yollara yollara.
Yollar ıslak soğuk ve parlaktır.
Yeni bir gün doğarken geceye
Beyaz yerini almıştır,
Beyaz hayattır.

(07,01,2002
Ümraniye -İstanbul)