Kısa kısa- 8 (752) Şiiri - İbrahim Arslan

Ana, ana beni yaktın be
Dedim ilk defa bir gece.
Sağımda- solumda onu görmek istedim.
Gökyüzüne baktım, yıldıza -aya.
İsyan edecektim de sustum...
Rabbim görüyorsun işte beni dedim...
Hiç olmadığım kadar bi çareyim.
Hayatımla pazarlık olsaydı,
Tüm dünyayı verir sadece anamı isterdim..
Ana, ana beni yaktın be,
Anasızlık ateşinde...
...
Yürüdüğüm yolları görecek kadar,
Gör değildim....
Göremeyecek kadar da kör değildim.
Ama işte yoldaydım.
Direk mi bana çarpıyordu ben mi direğe...
...
En başında sormak istiyorum en sona sakladığım soruyu?
Beni kim tanıyor benim tanıdığım gibi...
...
Ayna uzun bir yoldur.
İçine girince,
Çıkıncaya kadar,
Çok yol alırsın...
Siyahla beyaz arası...
Bütün renkleri orada kah yaşatır,
Kah öldürürsün...
...
Hayat komutan, sen er.
Silah ise nefes alıp ver.
Yenilirsin hep ama,
Hep yendim sanırsın...
Çünkü hayat kaybetmeyi sevmez!
...
Ve yıldızlar kendi aralarında bu gecede muhabbet ediyordu!
Ve kızlar toplanmıştı bir eve çekirdek çıtlatıyordu.
Ve şair.
Ne yıldızlara, ne kızlara yazıyordu...
Karısı karış karış hayatından hesap soruyorken...
O onu dinliyor gibi gözüküyordu,
Hiç dinlemiyordu...
Ve çay demlede içelim dedi, şiiri bitirdi...
...
Uzun uzun değil...
Kısa kısa kes dedi şiiri, şiircibaşı...
Bende öyle yapıyordum.
Çiğdem ve Elif hanım aralarındaki muhabbete beni çağırıyordu!
Ben de bu halden böyle sıyrılıyordum...
Yoksa daha çok yazardım anne...
AMA KORKARDIM HEP BOŞ YAZMAKTAN.
Ya, yine korkuyorum...
27:07.2015