KIŞ ŞİİRLERİ

bu gün düşümde sen vardın bir de ben saçı sakalına karışmış.... yağlı paltosu yırtık yamalı yüreği ile ben... soğuk kar ve kış gözlerimi kapadığimda o soğuk sesinle seni sevmiyorum diyorsun... git artık... puhu kuşları ötüyor damsız gökyüzünün mavinin koyu laciverte döndüğü ovalarında....biraz daha sarılıyorum yorganım kirli kokmuş paltom... yağmur kara dönmüş...sesizlikte puhu kuşları gök kubenin sesizliğini git git dercesine yırtıyor...sesizlik boğuyor beni soğuk, aldırmıyorum... arada karlar savruluyor bir deli rüzgar var içimde...gözlerim kapandığında sen yine karşımda o buz gibi sesinle git diyorsun...alıntılar bırakmıştım sana her yağmurlu kelimede karşına çıkacaktı mesajlarım...belki erken belki geç mutlaka benden bir dağ esintisi gibi yüreğini sızlatacak mesajlarım...işte kaderin kaderim oldu... ben istedim ben seçtim hatta yalvardım yakardım, tehtit etim... sen yaşamayasın diye... git deyeceğin günü bildiğim halde... işte aşkın aşkımın büyüklüğünü bir gün anlarsın diye...ciğerlerim hırıl, hırıl, soluk almam daha da zorlaştı.. şimdi ciğerlerimde bir çocuk büyütüyorum... ismini sen koydun o soğuk sesinle üç kez fısıldadın kulağına ben ezanlarını okudum sen ismini koydun Git çocuğu... senin saf yağmur damlalarınla...bir nehir oluyor... ciğerlerime akıyor...git çocuğu besleniyor, büyüyor içimde sen her düşüme geldiğinde... sen hala buğulu camda papatyalar çiziyorsun...ben yağmuru kara dönüştürdüm...üşümüyorum inan artık... hep derdinya sakalı çok karizmatik oluyorsun diye... işte bin defa şimdi öyleyim sacımı hiç kesmedim sakalıma hiç bıçak deymedi... ama hala gözlerim mavi...bir kurtun nefesindeki hırıltı gibi aldığım her nefes içimdeki git çocuğunu biraz daha büyütüyor... ciğerlerimin yüreğimin acısı işte orda o çocuğun şekilsiz kara lekesinin bedeninde... bir gün kendi kendime okuduğum belaların bedelini ödetecek bana... çektiğim acıların bin katını umarsızca ciyerlerimde patladığı zaman, Git çocuğu... tüm bedenimi saracak acılar içinde gideceğim bu dünyadan.. sana yağmurla ilgili alıntılar bırakacağım...arkamı dönmeden gideceğim...biliyorum arkamdan hiç ağlamyacaksın...çünkü bilmeyeceksin son nefesimde ne ne söyleyeceğimi... işte o günü bekliyorum... belki kışta kar sularıyla, belkide bahar yağmurlarında yıkayacaklar piss bedenimi....içimde git çocuğu beni bitirdiği gün....200506..

07/12/2008 05:55
..

Uzak şehirlerin bir birine hasret kaldığı,yollarında kar,boran ve fırtınaların eksik olmadığı,tehlikeli ve yasak bir aşkın ilkbaharıydı mevsim kış olsada...Düşler sokağının bu güne kadar kurulmuş en güzel düşüydü belkide,beyninde kurduğun aşk ve sevgi kelimelerinin peş peşe sıralandığı arnavut kaldırımlarıyla süslenmiş Cezayir sokağı kadar renkli ve temiz,belki de İstiklal Caddesi kadar kalabalık ve içinden çıkılmaz ara sokaklara bağlanan,farklı dillerin konuşulduğu bir aşkın kahramanı olu veriyordun ansızın...Şımarık bir çocuğun elinden oyuncağının alınması kadar tehlikeli kimi zamanda sus pus hayata küsmüş şarap şişesinin dibinde aydınlığı görmeye çalışan gariban biri olu veriyordun...Senle yaşanması gerekenleri,buluşma noktasına elinde kırmızı bir gülle gelip saatlerce bekleyen genç ve saf bir aşığın umuduyla siliyordum hayatımdan...Saat gece yarısını çoktan geçmiş ve ben tüm içtenliğimle yazarken bu satırları,uzak şehirlerde ışıklar çoktan sönmüş,rüyalarda buluşur olmuş yasaklanan sevgiler.....


27.05.2005
03:10
..

Kış bazen yüreğinizde martıları çarpıştırır.
Kristal beyazı bir müjde gibi kalbinizi aydınlatır.
Tatlı gülüşleri perçinler haşin yağan yağmur
Göğün karanlık yüzünde dolunay
Sanki bekçisidir geçip giden ilk anın

Bir dolmuştan inerken yüzünüze çarpan damlalar
..

kış geldi
sana değil
bana değil
yüreğime geldi kış

bahar yüzü yok
yaz yüzü yok artık yüreğime
..

Kış başka kapıya git artık

Çağıralım gelsin bize de ölüm
Baharda kurdela bağlayan çocuklar
Kışta elleri üşümüş ağlayan çocuklar
Mağlup olan hep gönlümüz
Mağlup olan hep gülümüz
..

Kış geldi vücutlar kırgın
Bu tatlı canımsa yorgun
Bazen canlanırım dostum
Kimi zamanlarsa durgun

Kış, yağıyor kar, kış yoğun
Gebeye yakındır doğum
..

ulu sesler içinde sessiz duran dağım
yağmur sesli çakallar yuvalamışlar bağrını
çoğalır uğultular rüzgarlı ormanımda
beyaz bir gelinlikle duvaklanmış çamlarım
kış ansızın tüner doruklarımda.

öfkemi dağlara salacağım
..

Bu sene kış derin oldu
Soğukdan evden çıkamadım
Evde içe içe çaydan usandım
Hiç dinmek bilmiyor kardan usandım.

Camdan baka baka usandım kaldım
Mart ayı gelince Baharı andım
..

Tanrı seni yazsa da
Kaderim bu olsa da
Gönlüm akıp coşsa da
Kış ettin boran ettin

Güvenemem ben sana
Gülemedin sen bana
..

Yıllar önce Hogeschool van Alkmaar’da talebe idim. Amsterdam’dan trenle okula gidecektim ama trenin kalkmasına biraz daha zaman vardı. Kompartımanda otururken şuursuzca dışarıyı seyrediyordum. Gözüme çarpan şeyler arasında raylar, küflü demir direkler, istasyon binasının duvarındaki kararmış tuğlalar... Küflü demir yığınları ve kararmış tuğlalar arasında bir ağaç dikkatimi çekti. Bir ağacın pırıl pırıl parlayan yaprakları ile adeta göz kamaştırıcı güzelliğinin ilk kez farkına varmıştım. Rabbimin yarattığı bir ağaç, insanların üretmiş oldukları eşyalar yanında karşılaştırılmayacak kadar güzelliğe sahipti... Geçenlerde yol kenarındaki ağaçlar çok farklı bir açıdan dikkatimi çekti.

Cuma günü sabah otobüsle işe giderken kitap okuyordum. İş haftasının son günü olması ve gürültülü bir ortamda kitap okumaktan biraz yorulmuştum. Zaten bir durak sonra otobüsten inecektim. Kitabı kapatıp çevreyi seyre daldım. Karanlık bir tünelden çıktık, gözüme ilk çarpanlar arasında: yol, ilerideki köprü ve yol kenarındaki devasa inşaat makineleriydi. Daha ileride apartmanlar vardı ve yol ile apartmanlar arasında sıra ağaçlar dikiliydi. Zihnimde ağaçlar ile insanların yaptıkları yol, köprü, makineler arasında gidip gelmeye başladım. Bu sefer ağaçların güzel olmaları yanı sıra birden fazla faydalı işler yaptıkları dikkatimi çekti. Evet, insanların yaptıkları mesela köprü sadece karşıda karşıya geçmeye yarayan bir yapıttır. İnşaat makineleri içinde aşağı yukarı aynı şeyler söylenebilir; ya kazıyıcıdır, ya çekicidir ya da taşıyıcıdır...

Ya ağaçlar? Ağaçların çok sayıda işi birden yapabildiklerini fark ettim, bunlardan bazıları:

1) Bitkiler havayı karbondioksit gazından arındırlar. Havadaki karbondioksiti bitkiler içine çekip bünyelerinde bu gazı büyümeleri veya yaşamaları için gerekli olan hidrokarbonlara dönüştürürler. Kendilerine lazım olan gıdanın (hidrokarbonlar) yanı sıra oksijen gazı da oluşur. Kısacası, bitkiler havadan aldıkları karbondioksit gazı yerine oksijen gazı soluklarlar. Ancak, bitkiler ışık olmadığı zamanlarda insanlar gibi oksijen alıp karbondioksit soluklarlar. Fakat, bitkilerin çoğunluğu sadece yazın canlı olduklarından ve yaz aylarında gündüzün geceden daha uzun olduğundan bitkiler nefes alıp vermeleriyle hiç bir zaman havayı kirletmezler. Gecenin uzun gündüzün ise kısa olduğu zamanlarda da zaten bitkilerin çoğunluğu kış uykusundadır.
..

Kaybettim seni yeşil gözlüm
Konya ovasının yeşilinde
Kaybettim seni sarı saçlım
O güneşin sarısında
Ve kaybettim seni
Soğuk ıssız bir kış ayında

..

Seneler mazide kalırken,
Geçmişimde biraz sevinç,
Gelecekte yaşam dolu hüzün,
Gençliğim derelere aktı,
Benliğim yüreklerde acı ile doldu,
Saçlarım kış oldu, kar beyaz oldu..

..

Benim gözümde ne kış var, ne kar, ne bir heyecan
Gözümde tek bir ölüm, bir de öldüren cânan...


mefâilün / feilâtün / mefâilün / feilün
..

Gönlüme kış geldi
Lapa lapa kar var
Söyler misin bana sen
Sensiz bu gönül ne yapar
..

Yeni umutlar büyüttüm içimde,kış günü
Umutlar ki; taşıdı yüzüme gülücüğü.
Güzeldi sevdiğim, nazlıydı sevdiceğim,
Kasvetli bir akşamdı, Ah.. duydum öldüğünü.
..

kış sabahının
örtmesi üzerimi
ölümüm gibi
..

Özgür olmak gibi bir istekleri yoktu; arabaya koşulsalar, taşımakta zorlandıkları yüklerin altına sokulsalar da sıcak bir yuvanın huzuru onlara yetiyordu. Çünkü onlar bu evlerde doğmuş, dünyaya gözlerini bu evlerde açmışlardı. Bilmiyorlardı dağları, dağlarda nasıl bir hayatın kendilerini beklediğinden habersizdiler. Belki merak ediyorlardı bazen, yamaçlarda yankılanan kişneme seslerini duyduklarında… Soydaşlarının umarsızca, o tepe senin bu vadi benim, özgürce dolaştıklarını düşünüp heves ediyorlardı belki de. Ama yok! Burası onların yuvasıydı, sırtına da binseler, yüklerini de taşıtsalar bu insanlar onların ailesiydi.

Sahipleri de istemezdi elbet onlardan ayrılmayı. Belki çocuklarıyla birlikte büyütmüş; ateşten daha kızıl ya da ak köpükten daha beyaz yeleleri uzadıkça, çocuklarının saçlarını okşar gibi okşamışlardı. Beslemiş, korumuş, emeğinden yararlanmış, belki bir gereklilikle, ama daha çok da bir vefa borcuyla onları sahiplenmişlerdi.

Fakat ne yazık ki, gün olmuş devran dönmüş, hayatın akışı, birbirine sevgi, merhamet ve sadakatle bağlı bu iki tarafın ayrılmasını zorunlu kılmıştı.
Aslında bu, tam da hayatın akışının bir tezahürüydü; Müslümanlığı kabul ettikten sonra Türkler, at eti yemeyi bırakmış, yaşlanan, ihtiyaç dışı olan atları, doğada başka atlar olduğunu ve onların arasına karışarak hayatlarını sürdürebileceklerini bildikleri için vahşi doğaya bırakmayı, bir gelenek haline getirmişlerdi. Hatta kimi bölgelerde yılkı kültürü bir at yetiştirme biçimiydi. Bağ bahçe işleri bitip kış yaklaştığında bakamayacaklarını düşündükleri atları yılkıya salar, kış bittikten sonra da yeniden çıkıp yakalar ve atlarla olan ortak hayatlarına kaldıkları yerden devam ederlerdi. Bu, çoğu zaman, aynı atın tekrar yakalanması imkansız olduğundan yakalanan herhangi bir atın eve getirilmesiyle sürerdi. Yani kimsenin atı olmazdı, bir at seneden seneye farklı insanların hizmetine girerdi.

..

bu uzun kış gecelerinde,
üşür mü dersin ölüler mezarlarında
ben üşüyorum da odamda....
..

Boşluk hayatın penceresi,sensizliğin tarifi
Dünya barışı Amerikan filmlerinin son sahnesi
Emperyalizm 20. yy. icadı!
Susarsam dağ olur adınla başlayamadım affet! Dilimde kalmış çeyrek asırlık intihar mektubum…
Seni çizersem buruşmuş gömleğimde bir düğme eksik affet! Seni söylersem 3. Dünya Barışı adına
Kimliksiz kaderlerle dolu yaşam ağacı; sen en güzel meyvesisin koparmak mümkün müdür dalından
Kulağımda ezgisi sesinin; haykırırsam seni dünyaya
..

Dünyaya sarıldım büyük bir iş gibi
Sarıldıkça ezdi iki diş gibi
Rızkımdan fazlası benimmiş gibi
Saçlarım ağardı bir kış gibi
..