Kış Yakar İnsanı (deneme)
İnsan yanmaktan korkar. Kar yakar teni. Soğuk yakar. Sıcak gibidir soğukta. Kar da esmerleştirir güneş de. Sıcak gevşetir,soğuk dondurur, öldürür, varlığı yok eder. Katıdır.
Kar lapa lapa yağıyor. O kadar hafif ki taneleri. Sallana sallana düşüyor. Hiç ciddiye almıyor sanki yerçekimini. Ölümüne düşüyor. Düşme hali öyle güzel ki. Gökyüzünün bilmem kaçıncı katından geliyorlar belli oluyor. Yorulmuşlar boşlukta sallanmaktan. Boşlukta sallanmak ne yapacağını bilmemek, sanki lapalık demek. Dönüşüm başlıyor oysa. Dönmek dönüşmek zorunda başladığı noktaya. Her dönüşte daha bir yukarı çıkmalı. En tepeye, en uca, en geri dönülmeze çıkmalı ve orda kalmalı. Geri dönülmezler arasında kaç kar tanesi var. Onun gibi olanlar gelecektir.
Soğuğu sıcakta izlemek, soğuğu soyut olarak hissetmektir. Hayal etmektir soğuğu bilmeden. Soğuğu iliklerine kadar hissetmek gerek. Korkunun hükümranlığından kurtulmak gerek. Anlamak ve yaşamak gerek. Her anlamda giyinip, kuşanıp, donanıp dışarı çıkmalı. Karın erimesi avuçlarda izlenmeli. Tensel hissedişi yaşamalı. Üşümeli ama üşütmemeli, üşüttürülmemeli. Soğuk bilinirse dozu ayarlanabilirse sıcağı daha anlamlı kılmaz mı? Soğuk sıcağa değer yüklemez mi?
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
