mevsimsiz bir duman tütüyor dudaklarımda
tenimde ısınıyor
rüzgarın savurduğu ıslıklar
sabahımı doyururdu kuş sesleri
oysa şimdi sis ve duman perdesinde.
yapraklar kar altında.
sızlıyor yüreğim:
fakat üşüyor ellerim,titiryor kalemim
biliyorum bu heycanı bir daha avlayamam.
yürüyorum beyaz bir mahşerden
ayaklarımla eziyorum karların çığlıklarını.
sessizce içime çekiyorum terini
boynunu eğmeyen kardelenlerin.
niye dokunmuyor alnıma rüzgar?
ateşim mi düştü?
ah,bir sigara daha yaksaydım,sonra..!
neye yarar ki artık
hepsini rüzgara katayım.
ağaçların dalını dağıtan rüzgara takayım
tüm alıştıklarımı.
sonra seyirine dalayım
noktasına bile hükmüm geçmez tabiatın.
bıkmadan, usanmadan...
fakat bir parça tepreniyor tabloda
sormayın nereye kaçışır bu at.
bir kişner ki içimi huzur doldurur.
hatta gündüzümü bu ses doyurur.
fakat kalemim titrer,
korkarım bu heycanı bir daha avlayamam.
27.12.2010
Jan ZagrosKayıt Tarihi : 9.1.2011 10:34:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
sormayın nereye kaçışır bu at.
bir kişner ki içimi huzur doldurur.
hatta gündüzümü bu ses doyurur.
fakat kalemim titrer,
korkarım bu heycanı bir daha avlayamam.
kutlarım. anlamı anlatımı ve de verdiği duygu ile fevkalede. usta kaleminiz daim olsun.
TÜM YORUMLAR (2)