Kış Ortasında Tükendi Umutlarım

Kış ortasında Ay tutuldu
Umut yıldızları bir bir kayboldu
Sinsi karanlığın acısı içimizi sardı
Karşı dağın çamları meşeleri ağladı durdu
Erguvan şafaklar kırağılı acılara gebe kaldı

Gecenin dördünde gözlerimizin yıldızları söndü
Kör çığlıkları içimize gömüldü
Hain bir sarsıntı derinde vurdu
Çocukluğum gençliğim annemin kucağında kaldı

Ne umutlar gizliydi özlemlerimizde
Bir serçe kadar özgürdü bakışlarım
Alıcı bir karanlığın ortasında yok oldum
Yarını yaşamadan tükendi umutlarım

Bura Maraş bura Urfa bura Hatay bura Antep
Mor ölüm betonlarında kayboldum
İsimsiz mezar taşları başucuma konuldu
Mavi göz yaşları damla damla düştü toprağıma
Pembe düşlerim kent sokaklarında öksüz kaldı