Kış İçin Darağaçı Şiiri - Muhammed Taşbaşı

Gelmeyecek kış için kesilmiş ağaçlar
İkiye bölünmüş kalbimin ormanı
Söküp atamıyorum sensizliği kabul etmiş yanımı
Keşke sevilmemek sadece beni alakadar etseydi
Düşman olmazdım kuşlara
Ellerim titreyene kadar ağaç dikerdim
Ben sevilmediğimi fark edene kadar her şey yapılabilirdi ağaçtan
Bir ev inşa edilebilirdi
Köprüler kurularak gemiler yapılabilirdi
Arta kalanları toplayarak da yakılabilirdi ateş
Yeni bir ağaç kesilerek de
Ben sevilmediğimi fark edene dek tüm ağaçlar kesilebilirdi
Üzerinde yuva olup olmaması önemli değildi
Ne kadar eski olduğunun ya da hangi meyveyi verdiğinin bir
anlamı yoktu
Gökyüzüne bile değse dalları
Ben göremeyecek kadar kördüm
Gelmemiş kış ve kesilmiş ağaçlar var artık
Bu suskun çocuklar nasıl hesap soracak bana
Rahat bir vicdanla ölecektim güya
Üzüm toplayıp şarap yapacaktım
Kasabalılara dağıtıp mutlu edecektim insanları
Sonra özür dilemiş sayılacaktım ormandan
Bugüne dek her varlıktan üstündü insan
Tek bir kışın gelmemesi yetti bana
Tütsülenmiş yalnızlığım ne kadar da ucuzmuş aslında
Yanlışla başladığın yolda doğru bulmak imkânsız hissettiriyor
insana