Kış hatıraları Şiiri - Cevat Çeştepe

daha bir yaprak bile düşmemişken takvimden.
hiç bu kadar sıcak olmuş muydu ellerin senin.

oysa çok iyi bilirim ki ben,
sen adımı yazardın hep
buz tutmuş pencerelere.
tırnaklarınla kazıyarak,
üşümeden, üşenmeden.
yer yatağımızdan dinlerdik,
sıkıca sarılıp yorganımıza.
uzaktan silah sesleri yırtardı,
tam ortasından gecelerimizi.
kurt sesleri vurulurdu
bembeyaz dişlerinden
aç karınlarına.
acı, onları daha yüksek
dağ köylerine kaçırırdı.
arkalarından ayak izi değil
kar üstünde kan izleri kalırdı.
bir açlık ve ölüm senfonisi
kulaklarımıza kurşun gibi dolardı.

sabah olur, bahçeye çıkardık,
beklemeden güneşin doğmasını.
sen havuç burunlu
kardan adam yapardın,
bende kocaman göğüslü
kardan bir kadın.
içimizden hiçbir şey demezdik
ama dışımızdan,
kızar gibi yapardık birbirimize.
ve bir ateş yakar hemen diplerinde
eritirdik kardan sevgililerimizi,
kartopu oynardık çocuklar gibi
kardan aşklarımızın karları ile.
güneş doğardı üzerimize,
her taraf bembeyaz, sarılırdık.
bir tek bardağımızdaki çay
beyaza benzemez, kan kırmızı,
kar ise çoktan örtmüş olur
kurtların kan izini, bir şey kalmazdı.