Kış Gelende Göreceğim Eşeği

İnsanın yanılmazı olmaz imiş, yanıldım,
Kendi kendimi düşürdüm bir çamura,
Buzağı sandım tutunca yularından,
Kancık eşek çıktı, bağlayınca ahıra.

Eyvah dedim, bindik bir alamete,
Elimle davetiye çıkardım kıyamete,
Tehlikeyi sezip, vazgeçeyim dedim.
Erdirecektim güya hüsranı nihayete.

Eşek bu ya, susmadı vesselam,
Dedi ki ey sahip nereden başlasam,
Bunca zaman bir sahibim olmadı.
Kimsecikler de beni ahırına almadı.

Sen bana iyi geliyorsun, sevdim seni,
İstersen bugünden sonra açmam çenemi.
Bilmiyorum ne yaptın sen bana ama,
Sırtımda cennete götürürüm seni,

Hayat gülmedi, büktü belimi kahır da,
Anlayan olmadı, hünerim yok değme katırda.
Varım, yoğum, sırtım, nalım feda olsun.
Ben her gün düşünüyorum seni ahırda,

Vicdan sardı beni, sıkar ha sıkar içimi,
Eşeğin tekrar ahıra çevirdim başını.
Arpalar yendi, kış geçti eşek palazlandı.
Başladı naraya, açtı ağzını, yumdu gözünü.

Yok ben istesem at bile olurum,
Yok ben kendime daha iyi sahip bulurum.
Senin aklın buzağıda, ben burada duramam.
Zaten kısa geliyor başımdaki yularım.

Eşeği hak ettiği gibi, gidip saldım çayıra,
Yularını da bağladım, hayırsız bir çalıya,
Biri sırtına emanet bir kasnak koymuş,
Eşek kavuştum zannediyor altın eyere.
Ömer BAYCAN 19.02.2025