Kış Düşleri Şiiri - Ali Akçadağ

Tepemde yine ufak ufak kar bulutları
Pamuk yığınları
Yün ipliği gibi bulut parçacıkları
Buz gibi yüreğimle
Ayazın kollarına bırakmıştım kendimi
Kar yağmadığı zaman
Kırağı düşerdi saç tellerime
Yavaş yavaş donardı hücrelerim
Ama benimkisi
Kışa yılgın yürekten öte alışkanlıktı
Beni yalnızlığa kefenleyip
Gömdüğün kar gününde
Nefret kılıfından sıyrılmış
Yerini şefkate bırakmış
Hislerin en asiline tutulmuştum
Sanki dost edinmiştim kar parçalarını
Bazı zamanlar
Kar soğuklarında
Duygularımın donduğunu hissederdim
Suyun soğukla yoğrulup
Oluşturduğu buz sarkıtlarını izlerdim
O kadar tuhaf biçimlenmişlerdi ki
Hele birde ışık vurduğu zaman
Gözümü alırdı rengarenk sarkıtlar
Şarkı notaları gibi ahenkli
Bazen duygulu ve hüzünlü
Bazen kasvetli kent şiirleri gibi
Bazende parmakla gösterilen
Benim gibi mağrur
Küçümser gözleri üzerinde toplayan
Sarkıtlarda bulurdum kendimi
Sensiz görürdüm kış düşlerini
Resimlerin uçuştuğu
Renklerin kenetlenerek yaktığı kelimelerde
Yalnızlık göğünde beni düşünen
Bi yürek varmı diye düşünürdüm
Bazen üzülürdüm
Bir damla sevgi için
Birbirini kıyasıya üzenlere
Yani bize
Yine bozguna uğratmıştı
Yüreğim bu derin düşlerde
Yine o sokaktaydım
Yine kuruntularla başbaşaydım
Yine o buz serinliğini
Hissettim yanaklarımda
Ağlıyordum galiba
Yine o düşünce geldi hatırıma
Yalnızım galiba
Yapayalnız...