Kış Şiiri - Mustafa Sürmeli

Ankara'ya ne zaman kış gelse,
İçim bir tuhaf olur.
Kar yağar, soğuk vurur, dondurur...
Yalnızlık daha çok hissettirir
Kendini bana.
Bana yalnızlık daha çok dokunur.
İnsanlar mahkum gibidir evlerinde,
Havaların ısınmasını dilerler hep
Yaktıkları her odunda ve kömürde...
Öyle ya!
Artık kirli hava solunmasın,
Kaymasın arabaların tekeri
Ve kuşlar üşümesin.
Sevdiğim yönü ise kışın;
Karın yeryüzünde oluşturduğu
Eşsiz manzara
Ve kokusu ocakta sıcak aşın.
Ama yine de kış hep ürkütür beni,
Ama yine de sevinemem
Kışın geldiğine.
Nedense mutlu etmek yerine,
Hep hüzünlere salar beni.
Hele esvapsız kalmış ağaçlar,
Sararıp solmuş otlar,
Hangi türlü baksam sevindirir ki?
Her kış bende derin izler bırakabilir...
Yolları kaplayan kar,
Bir gün kalksa da,
Kalbimi kaplayan kar kalkmayabilir...
Ve her kış benim
Son kışım olabilir...