Adımı ay parçası koymuşlar. Peşimde parmaklarımla sayamadığım, zevkten kaç köşe olduğunu bilmediğim bir sürü yıldız. Hepsi birbirinin aynısı... Topunun köküne uzak gövdem. Sağımdan soluma yolculukları. Solumdan sağıma bir gece yolculuğu. Aydınlık tarafları karanlık, karanlık tarafları zifiri...
En büyük korkuları dolu ay olmam. Bu yüzden her biri pervane oluşlarına intihar süsü veriyor. En uzun gecesini 27 Aralık da yaşadı Tül'ün arkasındaki Ay. Rüzgârın nefesiyle söndürdü yanan bütün yıldızları...
Toprak Anamın Çakıl kızı olarak devirdim koca bir ömrü. Kum tanesi dağınıklığında yaşadım yalnızlığımı. SU'yun su'ya susaması gibi dudağımın çatlaklığı. En uzak uzaklıklar yakınımdaydı oysa en yakınlarım en uzakta...
Bütün beyaz sayfalarım burnunun dikine giderdi. O yüzdendir aşkın üzerine çizgi çekişim. Zincirini uzun bıraktığım künyem yoktu. Yüreğime kazınmış soy ağacım vardı. Adımı bilmeden 29 harfi bir kere kullanarak kurdum cümlelerimi. Yabancı biri öznesi olamazdı dolaylı anlattığım yükümün... Büyük ünlü uyumuna uyarken küçüklüğüm. Büyüdüğüm de küçüklüğümün ünü kaldı.
Yohdur anun yanında bir kılca i'tibârum
İnsâf hoşdur ey ışk ancak meni zebûn et
Ha böyle mihnet ile geçsün mi rûzigârum
