Kırmızı Otobüs Şiiri - Hakan Gümüş

Bazen kırmızı bir otobüse binip gitmeli,
Şoföre sormadan “Son durak neresi?” diye.
Aşkın en güzel durağında inemedik belki ama,
En ucuz bileti de kestirmedik kimseye.

Yol uzun, biz sustuk, şehir dilsiz kaldı,
İçimizde konuşan tek şey, vedanın yankısıydı.
Ne elim elinde kaldı,
Ne gözüm gözünü gördü son defa…

Gittin.
Öyle bir sessizlikle gittin ki,
Sesin hâlâ kafamın içinde yankılanıyor,
Ama artık yüzüne denk gelmiyor hiçbir anı.

Yol bitiyor, cam buğulu, sokak suskun,
İnmem gereken yeri kaçırdım belki de…
Ama zaten sen indikten sonra,
Benim için güzergâh diye bir şey kalmadı ki…

Kırmızı otobüs hâlâ ilerliyor,
Ben hâlâ seni oturduğun koltukta sanıyorum.
Belki biri binmiştir yerine,
Ama o koltuk hep boş, hep yorgun, hep yalnız görünüyor.

Biliyor musun?
Sevdiğin biri giderken,
Yol uzar, zaman donar,
Ve insan kendini bile unutur bazen.

Ben seni unutmadım,
Sadece bazı kelimeleri içime gömdüm.
“Hoşça kal” gibi…
“Affettim” gibi…
“Geçer” gibi…

İndiğim her durakta seni aradım,
Yeni yüzlerde, eski gülüşlerde…
Ama kimse senin gibi gülmedi,
Kimse giderken senin kadar acıtmadı.

Bir ara düşündüm,
“Keşke binmeseydim o otobüse…”
Ama sen olmasaydın içinde,
Ben zaten hiçbir yere gitmek istemezdim.

Biz bir aşkı değil,
Bir ömrü kaçırdık o durakta.
Ve ben hâlâ aynı koltukta,
Sana susuyorum yol boyunca…

İnsan bazen neye bindiğini değil,
Kiminle indiğini hatırlar.
Ve ben seni…
Hâlâ,
İnmediğin duraklarda bekliyorum.