Kırmızı karanfil Şiiri - İlyas Kaplan

özlemin yakıp yıktığı karanfil gecelerinde
bir işaret, bir iz...
bir kutup yıldızı hasretin
en çok seni arıyorum
yalnızlığımın içinde

kırmızı karanfil takıyorum saçlarına
yağmur damlası usulunca
akıp gidiyorsun avuçlarımdan
derin bir sessizlik gibi

karanfil sen
kırmızı ben oluyorum
paylaşıyoruz zamanı

karanfil soluyor ince ince
kırmızı kostümler giyinmiş uçsuz bucaksız saatler
karanfil kokusu yağıyor alaca karanlığa
yürüyor kalbe

bir matemden alıntı
hazan mevsimi şimdi
sorgusuz sancılar siniyor
derbeder yılların mor sokağına
eylül gecelerine benzer
kırmızı karanfil kokuyorsun

çöküyorsun üstüme
saatler karanfilden akşama dönüşüyor

efkar çıkmazında içimde ki kördüğüm
ağır ağır yol alıyorum kayboluşların içine
kırmızı karanfiller açıyor ruhum
yeniden kırmızıl oluyor karanfil bahçeleri
hicranımı kırmızı karanfiller süslüyor

tamburlar kırmızı karanfil ezgisi çalıyor
bütün esmerliğiyle bir çingen kızın dudaklarında
nefesinden karanfil kokulu ağıtlar yükseliyor göklere

karanfiller sokağında
her gün ölen bir karanfile ağlıyorum

kız kulesi kadar yalnız
gözlerine mil çekilmiş boğazın sularından
yolunu yitirmiş bir karanfil
bir yolcu gibi geçip gidiyor
boşluğa düşüyor elimden karanfiller

yanıp duruyor gökyüzü
kızıla dönüşüyor ateş
şimdi kırmızı karanfil mevsimi
ay, bir kırmızı karanfil ayı

sadece saatin karanfil sesleri karışıyor geceye
hiç bitmeyecek gibi.. hazanlara dönüşüyor
yağmurlar yağıyor..
ıslanan karanfilleri seyrediyorum

mevsimsiz baharlara karanfil ekiyorum
her gece içimde bir kırmızı karanfil büyüyor

redfer