Güneşli pırıl pırıl bir güne uyanmıştı kadın. Güne hâlâ yaşıyor olmanın mutluluğu ile başlamıştı; biraz da bazı gönül kırıklıklarının hüznü ile. Ama her şeye rağmen yaşamak çok güzel bir duyguydu onun için.
Sonra yine sevinç ve mutlulukla işine gitti. Çok yoğun bir programı vardı ama aynı zamanda heyecan verici başlangıçların ve buluşmaların günü idi onun için. O kadar hızlı çalıştı ki öğlenin nasıl olduğunu anlamamıştı bile. Öğlen çok sevgili bir arkadaşı ile yemek yiyecekti. Geç kalma endişesi ile acele yola çıktı.
Çok güzel bir yemek olmuştu. Yemekte o çok kıymetli, çok sevgili eski dostu ile ölüm bilincinin hayata nasıl bir renk ve anlam kattığından konuştular uzun uzun; ardından sevgilerin ve dostlukların öneminden. Sonra kadın dedi ki, 'sen benim öğüdümü tutup bir kırmızıçizgi çekiyor musun her güne'; 'her günü son gününmüş gibi yaşayabiliyor musun; yoksa sıradan bir fani gibi ömrünü sarf etmekle mi meşgulsün? Bi düşünsene bu akşam benim öleceğimi bilsen bana nasıl davranırsın, değişmez miydi bana göstereceğin özen? Bana daha iyi davranmaz mıydın? '
Gözlerinin derinine, en derinine bakarak cevap verdi eski dostu; 'hiçbir şey değişmezdi, çünkü, zaten sen benim hayatımdaki en kıymetli varlıksın bunu bilmesen de, istemesen de bu böyle... Hiç değişmedi değişmeyecek... Ama bu akşam öleceğini bilsem senden esirgediğim iki cümle var hayatımda, onu sana söylerdim'
Tamamını Oku
Severek okudum,hemde iki kez....derinden gelenleri severim.
sevgilerimle.Aydin Baba.
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta