Kırmızı Bisiklet Üzerinden Nasihat

Lastik pabuçlarımın ucunda
Ayaklarımın üzerine henüz bastığım yıllardı.
İlkokulda, ufacık cin gibi bir oğlandım
Çevirdiğim çemberin peşi sıra koşturan,
Geçmişin siluetinde bir zamanlar.

Hep derdim; ‘‘ Anne, baba…
Ne olur bana bir bisiklet alın da
Şöyle bir tozunu alayım sokakların
Fırtınayla eşdeğer dönsün tekerleri,
Bak sınıfı da geçtim işte! ’’

Bir gün ‘‘ Tamam oğlum ’’ dedi babam,
‘‘ Sana önünde hep seyredip durduğun
Vitrindeki kırmızı bisikleti alacağım. ’’
Bisikletin eve getirildiği o muhteşem gün
Hiç unutulmayandı çocuk aklımda.

Mevsim kıştı karla kaplıydı sokaklar
Törenle kondu uzunoda ya kırmızı bisiklet.
Mevsim döndü beyaz gitti, geldi bahar
Binmesine binecektim de bisiklete hay Allah!
Ayaklarım yetişmiyordu pedala bir türlü.

‘‘ Anne bana niye büyük bisiklet aldınız? ’’
Şöyle bir okşadı başımı annem
Gülümsedi ve sonra ekledi;
‘‘ Büyüyünce de binersin diye oğlum. ’’
Ben öylece kalakaldım bisikletimle.

Yaz geldi geçti, sonbahar ve karakış
Ben hep uzunoda da
Boşa pedal çevirdim durdum hayata,
Yıllar birbirini kovaladı
Ben uzunoda da pedalları.

Hep gıcır gıcır kaldı
Oturağın altında o kırmızı bisiklet.
Hüzünle okşar dururdum
Bir türlü benim olmayan bisikletimi, düşüncede;
‘‘ Allah’ım ne zaman büyüyeceğim ben? ’’

Ben büyümedim büyüyemedim
Ufacık, tefecik ve çocuk kaldım bedenimde.
İçimdeki yara hep kanadı durmadan
Kırmızı bisiklete binemedim asla… asla binemedim.
Gün geldi satıldı, yüreğimde yarası kalan…

Sende büyüme oğlum, hep çocuk kal
Gözlerinde yaş, çocuk kalbinde yas olmasın asla.
Küçük kırmızı bisikletin olsun düşlerinde asılı kalmayan,
Rüzgarla yarışırken aksın gitsin altından zaman,
Kuşların kanat çırpışında anlam kazansın hayat…