Kırmızı Avize Şiiri - Nuray Üstündağ

Cennetimden kovuldum ben
Demir bir kapının çarpılışı kaldı kulaklarımda
Bir de kırmızı avizelerinde takılı umutlarım
Ben bir kırmızı avizenin üzerine düştüm
Her zaman yerçekimi kazanmaz
Bazen insanlar göğe doğru düşer
Öyle bir patlar ki yüreğine kurduğu dünyası
İnsan tavana çarpar
Beş kollu kırmızı avizenin beş kolu
Bıçak gibi saplandı sırtıma
Dönen bir merdivenden
Taklalar ve kahkahalar atarak düştü ruhum
Kayboldum derinlerimde
İçimde çığlık çığlığa koşmak isterken
Uzağa gidemedim
Yüzümden düşen her tebessümüm
Pranga gibi dolandı ayaklarıma
Kuşlara yükledim içimdeki tüm sızıları
Uzaklara anlatmak istedim acımı
Kuşların kanadında çırpındı kaldı telaşlarım
Onlarda gidemedi
Dolandı kaldılar başımın üzerinde
Ama duymadı kimse anlamadı
Bazen insan ağlamaz
Kahkahalarına gizler gözyaşlarını
Çığlık çığlığa güldüm
Sahte yüzlerin sahte sözlerine
Bir bir çizik attım
Bir şiire fısıldadım içimdekini sessizce
Aç kollarını şiir
Cennetimden kovuldum
Omzunda ağlamaya geldim…