Kırmızı Şiiri - İsmail Altın

Kan tutar parmaklarım, kırmızı
Üç beş dize tellenir sigaramın dumanında
Yollarını gözlediğim penceremde
Alışamadım havasına denizin
Ben yazların mavisinde ararken seni
Kıskanır yeşilinden kardelenleri nevruz
Ah

Sensiz adımladığım kaldırımlar
Bir bir sökülürken yerlerinden
Kokunu sayıkladığım rüzgarın uğultusunda
Ayazını özledim memleketin
Kar tanelerinde ararken haleni
Sonbaharın sarısında beklermiş ya firuz
Ah

Yakamozlar dalgalanır gözlerinde
Ben firari bir yalnızlığa gebe
Aslını astarını yitirmiş kırmızı
Sadece parmaklarımdan dökülürken
Mürekkebi oldu şiirin
Sensizliği içerken yudum yudum
Ah

Pervane olduğum yüreğinin kuytuları
Ağlarken savurdu suretini hasretin
Suzidil yankılanırken aklımın sahrasında
Daldım ahengine mavinin
Oysa kırmızıydı parmaklarım
Delip geçerken nefsimi
Heba oldu yazdıklarım
Ah

Lütfet göreyim sılanın en sılası gözlerini
Bak derinindeyim gurbetin
Varlığının ahengi sararken bedenimi, ruhumu
Tutuştu yaprakları sinemin
Kan tutmuş parmaklarım
Göç etmiş bütün renkler/de
Ah, kırmızı