Kirli Sepetinin Suskunluğu

Bir köşeye itilmiş, ne zaman oraya bırakıldığı unutulmuş,
Kimsenin açmaya cesaret edemediği
Belki de farkında olmadan kendi içimizde bile görmezden geldiğimiz
Bir ağırlık var o sepette.
Sanki geçmişin izlerini taşıyan,
Bir dokunsan dağılacak kadar yorgun,
Biraz tozlanmış, biraz eski,
Ama orada olduğunu hissettiren,
Sessiz bir hatıra gibi.
İçinde ne olduğunu hatırlamıyoruz belki,
Belki oraya attığımız ilk anı,
İlk hayal kırıklığı, ilk vazgeçiş çoktan unutuldu,
ama biliriz,
Bazı şeyler silinmez o kadar kolay ,
Ne zaman suya bıraksan yeniden gün yüzüne çıkan bir gölge gibi,
Ne kadar uzağa itersen it, bir gün seni bulacak olan bir geçmiş gibi,
Orada öylece bekliyor.
Bazı izler, vardır ne deterjanla çıkar, ne zamanla solar,
Ne de hafif bir rüzgarla savrulup gider,
Ki o izler, ne kadar yıkasan da,
O ilk anda olduğu gibi yerinde kalır.
Belki bir sözün ağırlığıdır o,
Belki geri alınamayan bir bakış,
Belki bir vedanın yarım kalışı,
Belki de hiç farkına varmadan içimizde büyüttüğümüz o eksiklik.
Bazen fark etmeden kayar gözümüz,
Ama geri çekeriz bakışımızı,
Sanki açarsak içindekiler taşacak,
Unutulmuş sandığımız ne varsa tekrar karşımıza çıkacak
Sanki o kapağın altında saklanan sadece eski bir şey değil de,
Bir hayat, bir suskunluk, bir yüzleşme
Belki de hiç dokunmak istemediğimiz bir gerçek.
Ve bir gün, hiç beklemediğimiz bir anda,
belki bir akşamın yorgunluğunda,
belki zamansız bir özlemle,
Birisi o sepete uzanacak,
Ve
Bir şeyler çekecek içinden ,
Bir parça geçmiş, biraz zaman, biraz hüzün
Belki de en çok, hiç unutulmamış ama hiç hatırlanmamış
Bir hatıra çıkaracak içinden,
Sonunda o geçmiş dediğimiz şey,
Zamanın en güzel hatırasına dönüşecek.