Kirli devranlar Şiiri - Kenan Faik

Bir çıban başı edasıyla kükrer karşıma geçip
Gönülsüz karalamalara bırakılan sayfalar…
Ekmeğini bölüşen gariban çocuklara efelenip
Açlığın tufanına tutuşmuş deşilmiş topraklar
Simsiyah bir örtünün altında can çekişirken
Sanki tatminine karşılık sürter ucundaki karalarını
Tarlaları sürer gibi
Kurşun kalemler

Mürekkeplere veryansın edişleri az değil
Terk edip rehavetini
İnadına yazmaya tutukluk yapan dolmakalemlerimin…
Oysa hikaye mi yok
Yığılı günlere karşılık gizliden sümen altı edilen
Kum fırtınasından
Çopaklı gözlerin ağlayışlarına…
Kaç tuvale erişti kulaçlarımın
Hüzne resmettiğim uğurlayışları…
Nice nice asırları çürütmüşüm bağrımda
Ve kaç esneyişe bıraktım zamanın asiliğinde
Buhar rengine çalan hırıltılı nefeslerimi
Bilmiyorum
Ve bilmek de istemiyorum…

Hücumuna uğradığım kıtalar, okyanuslar
Eskimişliğin kursaklarına bırakıp gücenmelerini
Kimselere haber vermeden yaşlandılar
Nice zamandan…
Rüzgarlara meyledip kös kös oturuşu işte bu yüzden
Amansız süzülüşlerimin…

Kırkını çıkarmış bebelerin merasimine eşliğim
Değil az…
Lakin kalan yok sarkaçlara tutunabilmeyi başarabilen
Ya da ben görmedim…
Mecbur sığışmalara yolu düşmeyen bedenler olabilir mi
Olabilir mi gül kurusundan yeşermeler…

Düşünme istersen
Yorma kendini
Lakin pişmanlığın
Kendini kandırabildiğini düşündüğün kadar olacak
Ve sessizce kaybolacak
Bir dal kuruluğunun çıtırdayışlarını özlemeler…
Ateşlerin yanışındaki alazlardan uzak görme kendini
Bir nokta
Ya da bir zerre
Cürmün…
Vurgunlara kaldığın o kestirme yollar
Kabarmış bir koyuluğun kudurtan tabelalarına borçlu
Günah yekununu…

Ve militan bir ömre az görme kısır vakitleri
Nasıl dökülüyor ruhuna azabın korları
Nasıl zehir olurmuş ebediyet
Anlatsın sana kirli devranlar…
Zaten
Bu kaçıncı hazanı kim bilir
Kaçıncı yenilgisidir kavimlerin
Aç oku kitaptan…

Ki gerçek asla gizlenmiş değil
Yalan yalan örgülense de hep
Gözü kör olasıca dünya…