Kirli Şiiri - Mehmet Yücel

Çeken bilir bu derdi bunca haksız cefayı.
Cefa çekmek dert değil namert vurası kirli.
Ne depremler üretti zalim sevdanın fayı.
Yıkılmayı gam etmem göçük arası kirli.

Çelişkiyle yoğrulup şaşkına dönen bilir
Yıldız iken mum gibi nefesle sönen bilir.
Ölüp ölüp dirilen birde dövünen bilir.
Yaşarken ölmek varya, onun yarası kirli.

Vicdanı yok anlamaz çığlıklara ne gerek.
Çukur açar durmadan elinde kazma kürek.
Kendi kendini silip, hiç olunca bir yürek.
Bu kir asla yıkanmaz, daim durası kirli.

Başkasına özenme, kendin olmak yakışır.
Namert yoldan çıktıkça merdin yolu çakışır.
Karanlıklar yol kesmiş, gelen giden bakışır.
Işık saçan sahtekar, mumu, çırası kirli.

Boşuna gül özleme, ağlayana gül olmaz.
Yanmak gerçek olsa da tüm yananlar kül olmaz.
Yobazlıktan gidene, insan diyip gel olmaz.
Yücel yobaza düştü, işte burası kirli.