'Nerede bu kırlangıçlar,
yoksa daha gelmedilermi?
Kocakarı soğukları bitmedi,
Cemreler daha düşmedimi?
Ayak izleri, pıtır çamurları yok...
Nerede özlediğimiz cıvıltılı sesleri,
Korkutmayın... korkutmayın beni,
Yoksa, yoksa, bize küstüler mi,
Vefalı kırlangıçlarımız gelmedilermi? '
Ah nineciğim, dedim.
Sen kaçıncı kuşak kırlangıçları sorarasın:
Her yıl, sonraki yıldada geldiler
Hem de daha kalabalık, maile,
Nisan başlarında, bildiğin dam evimize,
Aileden birileriymiş gibi samimi, alışık,
Bak,çalı direkli tavanımızda,
Özenle yaptıkları çamurdan, onlarca yuvaları.
Kayıt Tarihi : 26.1.2008 03:43:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ninem kırlangıçları çok sever, onları için 'evimizin bereketi.' derdi. Nisan, mayıs aylarında gruplar halinde gelip evimizin tavanına yerleşir, bozulan, yıpranan, yuvalarını yeniler, sonbahara kadar yavrularını büyütüp havaların soğumasıylada tekarar göçüp giderlerdi. Doksan yaşını geçmiş ninemin öldüğü yıldı. Hastaydı ve hep yatıyordu. Ufak tefek, iki büklüm olmuş ninen daha da küçülmüştü. Çok dirayetli, çok nüfuzlu ve yalnız ailesinin değil, tüm köy halkının da üzerinde büyük etkisi olan saygın bir kadındı, ninem. Artık son demlerini yaşıyor olmalıydı'ki, üzerinde bir oyan, bir bu yana fırr.. diye uçuşan kırlangıçları bile hissetmiyordu. Gelen giden herkese, özellikle de bana 'Bu kırlangıçlar gelmedimi? hava niçin bukadar soğuk, cemreler hala düşmedimi? ' diye, hep sorar dururdu. Bu şiir'imi de, mekanı cennet olsun; kendisi minicik, ama yaşamı devasa büyüklükte olan unutamadığım ninem için yazdım. Kemal Polat
Bazen, acaba dünyaya bir doğa tutkunu olarak mı gelinir diye düşünüyorum?
Yoksa bu sonradan edinilen bir şey midir?
Belki de nedensiz bir hüzün taşımak, doğaya âşık birinin, şehrin ortasında, doğadan uzak yaşayarak,
kendinin en derin, en neşeli yanından uzak kalmasından kaynaklanıyor... Kim bilir?
Kendi küçük bahçemizde ya da bir saksı da
yakalamaya çalıştığımız o doğal ortamı bulmaksa imkânsız gibi.
Adı üstünde doğa, doğal ortamında var eder kendini,
yapaylaştırılmış bahçelerde değil.
Ama bir nebze de olsa kendi küçük dünyamın güneşinde bulmaya çalışırım bize tazelik katacak oksijeni.
Bu yüzdendir ki; beton yığınlarının arasından fışkıran otları gördüğümde
duyumsadığım yaşama sevinci hiçbir şeyle ölçülemez boyuttadır.
Ama var edemediğim ne çok şey var hayatımda...
Nisan ayında gelen kırlangıç kuşlarını var edemiyorum mesela...
Çocukluğumdan beri kuşların göçü beni çok heyecanlandırmış ve büyülemiştir.
Onların gelişleri hala beni çok etkiliyor, gidişleri ise...
Gidişi düşünmeyelim, şimdi geliş zamanları... Yani neşe zamanı...
Arı kuşu, söğüt bülbülü, ötleğen çoktan geldiler ama;
çığlık çığlığa bir müjde verir gibi insanın tüm neşesini yerine getiren
kırlangıç kuşları artık gelmez oldu...
Çatıların üzerine veya pencere duvarlarının kenarlarına yerleşen kırlangıç kuşları,
beslenebilecekleri böcekleri, yuva yapacakları saçakları artık bulamaz oldular.
Belki çoktan toprakta kullanılan suni maddeyi, böcek ilaçlarını,
gittikçe çirkinleşen şehirleri keşfettiler ve kendilerini koruma altına aldılar.
Bizi besleyen toprak anaya yaptığımız bu savurgan haksızlığa kızdılar belki...
Ve belki, belki…Her ne ise bunu düşünmek bile istemiyorum.
Peki bu kadar sorun, sıkıntı, mutsuzluk, çelişki varken, kırlangıçlar gelmezse ne olur?
Sevinci, umudu yeşertmek, dünyanın sorunlarının bir parçası olmaya teslim olmak değildir.
Çünkü;
Neşe, gerçeğe çok sıkı bağlı kalmakla elde edilemez...
Çünkü;
Neşe, güçlü bir biçimde düzen bozucudur.
Benim bahçeme, çatılarıma bir daha kırlangıç kuşları gelecek, yuvalarını yapacak mı bilmiyorum ama;
Siz şanslıymışsınız Kemal Beyefendi, hem de çok.
Sahi Kırlangıç Kuşları sizin çatınıza hala geliyorlar mı Nine’nizin o sessiz göçünden sonra?
Saygı ve dostluğumla kalın. Işıl Asoy.
SELAM VE DUA İLE.
TÜM YORUMLAR (5)