* Kırlangıç Sürgünü Şiiri - Fatma Doğan

FATMA DOĞAN
KIRLANGIÇ SÜRGÜNÜ
Bir kış vurgunu.
Ya da bir güz sürgünü.
göçtürülmüşse kırlangıçlar zorla,
Fark eder mi,
Ne zaman göçtükleri?
Sürü sürü sürülmüşse umutlar onların peşi sıra
Ya da saçından tutulup sürüklenmişse yerlerde bir avuç gerçek.
Dünyanın doğusuymuş batısıymış fark eder mi,
Hangi yönden estiği kırlangıç fırtınasının?
Güneş doğmak istemezse anlarım.
Ay utancından yüzünü kapatsa avuçlarıyla,
onu da anlarım.
Baksak yıldızlar da son deminde artık ha söndü ha sönecek.
Daha önceleri, ayazlar bu denli kavurur muydu soğuktan bizi ?
Kışlar bu kadar dondurur muydu insanın yüreğini?
Yok muydu bunun hiç bir arası, ortası?
Halbuki kırlangıç mevsimiyle baharlar ve kırlangıçlar gelirdi benim bildiğim.
Şimdi ise, ne gelen var ne giden gittiği sürgünden geriye
İnsan ve insanlık hiç bu kadar iki arada bir derede kalmamıştı benim bildiğim.
Hiç bu kadar dönmemişti renkler griye.
Yer gri, gök gri, toz torağa karıştı gitti hayaller,
umutlarsa onlar daha da siyaha çalıyor artık.
yalanlar gerçeklere karıştı koyu bir sisin içinde
cennetten yeryüzüne ilk sürgün yediğinde bile Adem,
o vakit te dahi vardı yüreğinde bir umut .
şimdi nereye sürülüp gideceğini bilmeden
kos koca bir küreye hapsolmuş bekliyor onca adam.
(FATMA DOĞAN 5 KASIM 2024/TURHAL)