Kırlangıç Kuşları Şiiri - Adnan Durmaz

Kırlangıç Kuşları

bazan bir dağ koyağında
uçurumlar aynanda saçını tarar
bazan bozkırların yarıklarında
gökyüzü gözlerine sığar
gözlerin özlem uzunu
ömrün kelebek kısası
yürekte boş kalan nehir yataklarında
yağmur çayları gibisin
kara yağız kız...

serseri yellere takılıp gelmiş
tüten fesleğenler gibi
bir başkalık olarak akarsın kaldırımları
alnının ufkunda çığlık çığlığa
bombalanmış kentlerin tüm çocukları
bir göçmen turnanın akşamcıl kekre sesi
ancak senin kadar aykırı bulvarlara
gözlerinin şafağında kırlı hüzünler
ve kaldırımlara düşen...
ve zındanlar...
ve ateşe fırlatılan yürek...

kara yağız kız
ellerin ki tenhalığı yitmiş aşkların
yüzünde kırlangıç kuşları
yalnızlıktır dalların
hazan ayları gibisin...

bellisin
yabancısın her yerde
uzak dağ köyünde gümrah bir gece
elinde dört kaşık
yıldızlarla oynadığın düğünde
orada bir kanadın
bir kanadın
“yaslandılar çıvgalarım kırdılar
yaz bahar ayında bir od verdiler
yandım gitti ala karlı dağ iken”
çıkınında katmer kokan kuşluklar
çıkınında deli tayın özgürlüğe nal vurduğu ovalar
aranma ilanlarından çıkmış gibisin
gözlerinde yadigar bir gül gibi
açlık grevinde ölenin son bakışı
mihricanlar gülüşünü kovalar

sokaklar cellat tuzağı
bakışlar muhbir sarısı
besbellisin
düş dalısın
sıkı sarıl yüreğine
kara yağız kız
yaşanmamış sevdaların faili
kırçıl bulutlar üstünde pervasız
kırlı kırlangıç hüzün
nerden baksan ayan beyan
gündüz ayları gibisin

birazdan bir yerlere bombalar patlayacak
gök depremler içinde yırtılıp tutuşacak
birazdan fırtınalar kuduracak
sevdaların kozası orada çatlayacak
sıkı sarıl yüreğine
kara yağız kız...

Ekim 2001

adnan durmaz,bilirsin aşk da serseri,art yay,ank,2003