Kırlangıç Kalbi Şiiri - Serap Aktürk

kırlangıçlar sefil kaldı saçlarında
dinmeyen öfkelerinde zaman susuz..
bitmek tükenmek bilmez baharlar bu yaşadıklarımız
kaç asır geçti böyle uykusuz.?

saçının tellerini karıştırıp da duran
asi bir boran oldu yalnızlığın elleri
bazen küf kokuyorlar,
bazen acı,bazen kan
kestirip atıyorlar bazen kelimeleri
edilmemiş laflardan
ölebiliyor insan..

Dayanamıyorum dalların kırılışına
küçük serçeler
havanın üzerine çıkınca
çarçabuk bitiyor
görülesi son rüya.

Ay ışığı, inci çiçeği.
Zarif yaprakları döküveren ellerin.
Rüzgarla ansızın sallanıp gitsin.
yokluğunu fark ettiğim sözlerin.

Tarih çimleniyor omuzlarında.
Serbestçe kır hadi kılıçlarını
Çağırmaya mecali yok sultanın

Sen
devirirken bakışlarını

Sahibi çıkıyor çocukluk yıllarının.
Artık
manası yok saklanmaların..