Kırklı Yıllar Şiiri - Hayri Yöndem

KIRKLI YILLAR

Kırkı aşkın yaprağı düşürmüşüm dalımdan
Kalan gazel ömrümdür, çiçeğimden balımdan
Savunsam anılarımı hüzünlerim diner mi
Tutuşan çocukluğum biraz olsun söner mi
Çocuktum fikrin oltasına düşmeden önce
Dere tepeydi hayat, masallara binince
Öyle kalmalıydım zaten, fikirler bana uzak
Oyuncaklardan başka olmamalıydı tuzak
Daha yokken kalbimde inceden kuş sesleri
Henüz kalbe ve beyne, hükmetmemişti deri
Kutlanmamış doğum günüm ulaşınca dörde
Babasızlık hayatımızda yeni bir perde
Annem eski yetim, otuzlu yaşların dulu
Omuzlarında dokuz hayat, gözler buğulu
Çekerdik ayrı yönlere yine de düşmezdi
Ağıtları, serpilen tüm çiçekleri ezdi
Ablalarım ürkek, kaçarken kederlerinden
Kaderleri yanlarında, gelirdi derinden
Bacaklarıma şehir yavaş yavaş yürürdü
Bir kurtuluş duygusu beni şehre sürürdü
Şehrin ışıltısından kartpostallar olurdu
Gürültülüydü fakat yalnızlıktan korurdu
Abim bize bir liman, yengem sandalımızdı
Aylar yılları biçti, içinden ömür sızdı
Masumca yönelişler çağına gelinmişti
İmanla ateş etmiş, hayatım delinmişti
Bir bakışın ömürle ödenmesi de neydi
En acemi çağında, akıl hayatı eğdi
Bana ait olmayan kavgalara dalmıştım
Onca seçenek varken, en ağrını almıştım
Nedir ki ah bilemem, koşulsuzca sevilmek
Fakat iyi bilirim, çocukluktan edilmek
Gittiğim zamanlarda, olmadım aranılan
Saçlarım olamadı, şefkatle taranılan
Dipsiz uçurumlar çağıran bir yanım vardı
Bir sepken kadar haşin, bu dünya bana dardı
Oyun çağlarındaydım, fikirler bana diyet
Oynarken oyunumu beynimde cumhuriyet
Fikirler bedenimde güdülerle savaştı
Hesaplaştım, hayatın merhaleleri şaştı
Olmadı hataları satacak kadar param
Gururum kollarımda, dağladı geçti yaram
Ne solarak düşen yaprak kadar yerim oldu
Ne de sevgili busesinde anılar soldu

(hayri yöndem)