Kırkbeş Yaş Şiiri - Abdurrahman Özdemir

Yaş kırk beş, yolun neresi eder bilmem.
Aslını sorarsan bilmek de istemem.
Gözümde yakın gözlüklerim,
saçımda aklarım,
elimde şiirlerim
ve beynimde anılarım.
Gezerken anılarımla zihnimde
kâh on yedi oluyor,
kâh on sekiz oluyor yaşım.
Bazen sıçrayıveriyor kırka,
bazen düşüveriyor on dokuza.
Aklım başımdan beş karış yukarı
çıkıveriyor birden
ve kesiliyor ayaklarım yerden.
Sonra gülle gibi düşüyor
ve ayaklarım leş gibi basıyor yere,
sırtımda dünyanın yüküyle birlikte.

Yaş kırk beş, yolun neresi eder bilmem.
Aslını sorarsan bilmek de istemem.
Gözümde yakın gözlüklerim,
saçımda aklarım,
başımda kelim,
fıtık olmuş belim
ve ağrıyor dizlerim.
Bu halimde bile
yaşamaktan keyif almak
hâlâ fikrim.

Yolun neresi eder bilmem kırk beş yaş ama,
bildiğim şu ki;
yaşlanmıyor (yaşlanmamalı da) zihin,
yaşlanmıyor (yaşlanmamalı da) gönül
beden yaşlansa da.

1. 7. 2003 – Salı / Saat:13.30