Kırk Yıllık Aşk Şiiri - İsmail Akyüz

Az önce bir küçük kız gördüm parkta
bankta oturuyordu sarı saçlı bir kadınla
kucak dolusu gülümsedi bana
mutluydum bende ona gülümserken
sarışın kadın mütebessim bana döndü
sanki yakın bir dostun yüzüydü
dudaklarımdan bir isim döküldü
adını söyledim elimde olmadan
şaşırdı tanımak istercesine baktı
ismimi duyunca hemen hatırlayıverdi
yüzünde mutlu bir gülümseme belirdi

Hayat bazen ne tuhaf oluyor
en az bu rastlantı kadar
böyle gereksiz rastlantılar bizi yoruyor
sanki basit bir oyunun içindeyiz
dünyayı olmayacak hayaller kuruyor
bu hiçbir zaman anlaşılmıyor
yaşamak bize çok ciddi geliyor

Bitmiş bir aşkın unutulmuş kadını
silinmiş gitmişti hafızamdan
nerede ise kırk yıl geçmişti aradan
sevindim mutlu oldum görünce
yapamadım geçmişi hatırlamadan
çok şeyi değiştirmişti uzun yıllar
alıp götürmüştü bizi de fırtınalar
sarı saçlar ela gözler beyaz bir ten
çok güzel bir göçmen kızıydın sen
bedenler değişse de değişmiyor anılar

Oturdum yanına konuştuk eski günlerden biraz
küçük kız torunuymuş
eski mahallemizden çoktan ayrılmış
benden sonra İzmir’e gelin gitmiş
bir çocuk bir torun derken yılları devirmiş

Siyasi ortam çok karışıktı
her gün birileri öldürülüyordu
sokaklarda kahvehanelerde her yerde
bölünmüştük sağcı solcu diye iki cephede
öğrenciydim o zamanlar akademide
biraz deliydim biraz da gözü kara
evinin önünden geçerdim derneğe giderken
önce gözlerimiz aşina oldu sonra ikimiz
sessizce başlayıverdi kaçak göçek ilişkimiz
yan yana olamadık hiç ağız tadında
hep kuş gibiydi yüreklerimiz
o dedikodudan çok çekinirdi,
birilerinin bizi görmesinden
bense ona zarar gelmesinden

Büyük bir bahçenin içindeydi evleri tek katlı
her yanı ağaçlar ve çiçeklerle kaplı
karanlık basıp el ayak çekilince
bahçelerine girerdim bazı akşamlar
kimselere görünmeden gizlice
ağaçların altında bulurdum beni beklerken
kuytuluklar saklardı bizi kem gözlerden

Aklı fikri benimle evlenmekteydi
benimse okulum vardı hayallerim vardı
öğrenciydim işsizdim parasızdım
evlenmeye gönlüm yoktu
onun ise beni beklemeye vakti yoktu
iki gönüle samanlık seyran derdi
sabredemedi bir gün beni terk etti