Kırk Bin Parça Şiiri - Zennehar Yılmaz

Yetersiz cümleler kurdukça,
Yeşeren ağaçların yapraklarını sayasım geliyor
Yaz sıcağında kışa hazırlık yapan.
Karınca hükümdarlığının askerlerini de

Bölü nesim geliyor kırk bin parçaya, ödüm kopsa da
Depremlerde göçükte kalmaya değer mi aşk
Sorgusuzca yaşamanın, azımsanmayacak yükümüdür sancısı.
Uzanan ellere dokunmadan, geri çekilme sinemi.

Dökmeli merhamet yağmurunu.
Yoksa savruk beynimin hücrelerindeki yapısallığı bozmak mıdır?
Belki de hiç var olmamaktı.
Kopuştu bedenden kalbi taşımaktı bölmekti kırk bin parçaya

Her parçadan seni çıkarmaktı belkiler!
Zamansızlığın hurdaları arasından bir iki işe yarar parça gibiyim.
Biraz pas tutmuş olsa da.
Ustasının elinde can alıcılığını yansıtabilmekte,

Duruşlar eğik dal gibi her an kırılma korkusunda
Uyuttuğumu sandıklarım meğersem gecesini bulamamış!
Durdurmak istediğim dünya ekseni.
Başımı döndürdü zamanı öldürdü yüreğimi solan güle döndürdü...

28.09.2012 23:04:06