Kiriş Şiiri - Gürbüz Öztürk

Belki biraz daha
acıya sarmalıyım kendimi;
gelincik yaprağı ince astarıma,
özenle ve usulca yerleşmeliyim,
Birazda tütün gibi
sararmalıyım,
sararmalı ve için için yanmalıyım.
Her yerimden duman duman akmalı
anlatamadığım yalnızlıklarımın hikâyesi.
artık pusuda olsada farketmez,
umursamazlık ve vurdumduymazlık
ve bananecilik! ! ! ! ! !
ve piyesleri dinlememe alışkanlığı;
hebâ duygusuna alışmışımdır,
tükenmelere açıktır yüreğim,
neslimin son örneği oluşumu da
özümsemişimdir.
...................
Çaresiz ve nafile
bir salıncağım,
iplerimle bağlıyım
ve belkide zincirlerimle
dayanma gücümün kirişlerine.
......................
kurtuluş savaşından kalma
bu gümüş tabakada
unutulup giden;
ömrü yetmediğinden
belkide içilemeyen,
ölüp giden o kalpaklı
ve onurlu ihtiyarın ardından;
kalakalmış bu cıgara,
nasıl o ihtiyardan hatıra,
bedeninde, dilinden kalma
bir ıslaklığın kurumuş izlerini taşıyorsa,
bende deforme olmuş bir hayatın,
daha henüz sönmemiş yangın izlerini
mecburen taşıyarak bedenimde,
sallanır dururum
dayanma gücümün kirişlerinde,
Ve;
mumyalanmış acılarımla
tarihteki yerimi alırım.
Anlatamadığım
hebâ olmuş ve artık dondurulmuş
duygularımla.