Menzil uzak Şiiri - İlyas Kaplan

bir söğüt dalına bağlanmış salınıp dururum hep
her akşamüstü düşleri süsleyen o ay ışığı altında

bir imkan sunulmuş ezelden
sonrası hamlıktan yanmaya uzanan
her an sessizce eririm
üstelik ah etmekte yok
her dem acılar çekip

ve renkli misketlerle nişan aldığım akşamların
kızıllığına dokunmadan

ürpertilerin en şiddetlisi duygularımda
alacakaranlığa benzer bir hafiflikle
usulca inerim karanlık merdivenlerden
kaç katlı binanın kaç basamağından
kaybolurum gecenin arka sokaklarında
yalnızlığımla akıp giderim koca bir mazinin sahiline

menzil uzak,umutlar kırık
bu hayat ıssız ,
duyulmamış ölümler yağdırıyor

redfer