Kırıldı Bizi Koruyan O Kanatlar

Korkusuz ve atak yaşarken çocukluğumuzda
Güvencede hissediyorduk kendimizi
Koruyan kollayan kanatlar vardı üzerimizde
Her kötü niyete, her kötü düşünceye
Kara bulutlar geçmiyordu üstümüzden
Her sabah güneş doğuyordu yüzümüze.

Artık kırıldı bizi koruyan o kanatlar
Güven giysilerimiz de yok oldu üzerimizde
Savunmasız ve korunmasız kaldık
Hayatın içindeki kötülüklere.

Yenik düştük zamana
Omuzlarımız çöktü yorgunluktan
Yaşam zorlukların gölgesinde
Savaş verdik yaşlı gözlerle.

Adım adım ilerliyoruz ömrün son demlerine
İnatla direnmek amacımız her zorluğa
Girdiğimiz bütün yollar çetrefilli
Çok gerilerde kaldı mutlulukların hepsi.

Akıp giden zaman içinde
Kimilerini ölüm ayırdı sevdiklerinden
Kimilerini yolllar ayırdı özlediklerinden.

Her ikisinin de sonu vuslat olan
Gurbet denilen ayrılık, ölüm denilen yokluk
Aslında aynı yola çıkıyor
Uzaklar ve Mavera.

28 Aralık 2014, Halide Köksal