Kırılan Kalp... Şiiri - Mehmet Sever

Küçücük bir kıvılcım. Aslında her şeyin başlangıcı da denebilir. Sen yıllarını kurarsın. Tek tek bütün taşları yerine koyarsın. Kırmamak için kırılır. Sabrını korur. Sinirini içinde eritir ve sadece kabullenirsin. Tamam dersin. İnat etmezsin. Sadece kendini savunacağın yerlerde durur. İncitmek istemeden konuşursun. Bazen nedenleriyle bazı öneriler sunarsın. Kötü değildir. Mantıklıdır. Sonuçta yine onun içindir. Ama o görmez. Sadece görmek istediğini görür ve inatlaşır. Öylesine ters gider ki seninle bir bakarsın istemez seni. Hayatından çıkarmak ister. Bu kadar kolay mı her şey? İnsan sevdiği bir kalemi bile kolay kolay atamazken hayatından. Sen ne yapmaktasın ne var kafanda da bir insanı siliyorsun? -Ki bu insan benim. Kendine gel. İnadın yüzünden ne yapıyordun? Kırdın, hemde nasıl kırdın anlatamam. Belki hiç bu kadar titremedi ellerim. Beklemiyordum açık konuşmak gerekirse.
Bir kaç şey söyledim sana. Farkına vardın belki söylediğinin. Bir ara kabul etmedin hayır dedin. Sonra? Sonrası bu işte. Yine unutacağım elimden geldiğince. Çoktan affettim zaten. Sil. Tekrar tekrar hatta o sayfayı yırtıp at. Üstüne su dök parçala falan. Ne fark eder ki yerin bende hala aynı.Biliyorum bir anlık sinir yada her neyse. İşte o her şeyi alıp götürüyor da hala umurunda olmuyor senin. Kaybettiklerini değilde o konuşmada ne kazandığına bakıyorsun.Gözlerini biraz daha aç ve dinle beni. Sen böyle her an gidecek gibisin ama bende sensiz kalmak istemiyorum.