Kırık Zamanlar Atlası

Tabii ki, senin için soyut imgelerle dolu, uzun ve betimlemeleri yoğun bir şiir yazayım. İşte sana Murathan Mungan tarzında bir Bir gece, derin sessizliklerin kumaşını kesen
O eski paltosuna bürünmüş, zamanın kaybolduğu yerde
Bir harf dökülür dillerden; adını bilmediğim,
Ve gökyüzü çatlayarak ağarır yeniden,
Bir yalnızlık hikayesiyle doğar sabahlar.

Sarmaşıkların altında kalan yolları yürüdük biz,
Adımlarımızı sildi rüzgar,
Gözlerimizde mevsimlerin unutulmuş renkleri,
Bir şarkının notaları gibi dizilmiş yarım cümleler,
Unuttuğumuz günlerin çürüyen teninde yankı buldu.

Ellerimde yıldız tozu var,
Avuçlarımda asırlık ağaçların gölgesi,
Bir rüyanın ince dallarında sallanan hayatlarımız,
Bir harita çiziyorum, yüreğime dolanan düğümleri çözmeden.
Düşüşlerimden öğrendiğim kadim dillerde,
Bir bilmece fısıldıyor aynalar, suretini kaybetmiş suretler.

Sokaklar ıssız, bir adımın yankısı tüy gibi hafif
Ruhumun içinde yankılanan boş koridorlarda,
Bir masalın unutulmuş kahramanı gibiyim,
Ne doğuda ne batıda,
Gecenin göğsüne işlenmiş kadim bir derviş.

Kelimeler dağılırken rüzgara,
Bir umudun kırık denklemi gibi,
Sonsuz bir boşluğun içinde yankı bulan fısıltılar,
Bir nehir misali, akıp gidiyor parmaklarımın arasından.
Kırık zamanların atlasında,
Kaybolmuş bir noktayım yalnızca,
Nereye giderse gitsin, kaybolmuş yolların izleri peşimde.

Ay karanlık bir türküye dönmüşken,
Gölgelerin içinden bakıyor sabah,
Ve ben unutulmuş cümlelerin ağında,
Kendi içimde yürümekteyim,
Bir şiirin içinde kaybolmuş,
Belki de hiç yazılmamış bir mısrayım.

Sonsuzluğun kıyısında duran bir nefes,
Ve her şey bittiğinde,
Bir ses yankılanacak gecenin boşluğunda,
Bilinmeyen bir şairin kaleminden dökülmüş,
Zamansız bir şiir gibi.